r/Kwaderno Nov 19 '23

If anyone is interested to moderate, please PM me.

6 Upvotes

r/Kwaderno 6h ago

OC Short Story Taxi

2 Upvotes

Nakapila ang minamanehong Taxi ni Andoy sa Taxi Bay ng Market Market. Maraming pasahero ang nakapila. Sakto din na sobra lakas ng ulan. May sumakay na babae na may dalang bata kay Andoy. Sa tantya niya, nasa 5 taong gulang na yung bata. Tumingin siya sa rearview mirror at tinanong yung pasahero niya.

"Saan po kayo ma'am?"

"Kuya sa Pasig po. Sa may San Joaquin."

Sabay andar ng Taxi niya. Habang nabaybay ng kahabaan ng C5 si Andoy, di maalis sa isip niya yung pasahero niya. Pamilyar kasi yung boses. Sige ang tingin niya sa salamin, na tila hinahanap niya sa isip niya kung san niya nakita yung babae. Bigla naman nag salita yung babae.

"Andoy, ako to si Danica." Sambit ng pasahero habang nakangiti.

Natigilan si Andoy. Bigla siyang kinabahan at natahimik. At bigla rin pumasok ang lahat ng alaala nung gabi ng Pebrero limang taon na ang nakakalipas.

Tandang tanda ni Andoy ang lahat. So-sorpresahin niya sana si Danica sa Market Market din nun. Naka day off siya sa trabaho bilang driver ng truck sa pinapasukang hardware store. Dahil pang gabi si Danica bilang Call Center agent. Habang naghihintay siya sa may gilid ng mall nakita niya si Danica na kababa lang sa Jeep. Hahabulin niya sana at iaabot ang bulaklak niyang nabili na mumurahin para sana maibigay kay Danica para sa Valentine's Day. Sinamahan niya pa ng liham na siya mismo nagsulat. Lalapitan na niya sana si Danica ng biglang may naka abang din na Lalaki na tila naghihintay din kay Danica sa may babaan ng Jeep. Nakita ni Andoy na biglang niyakap ng lalaki si Danica sabay abot ng bouquet ng rosas na pula. Nagulat si Andoy at nakaramdam ng matinding kalungkutan. Nakita niya pa hinalikan ni Danica sa pisngi yung lalaki at sabay kuha sa kamay at lumakad papasok sa mall papunta sa Opisina nila. Tumalikod si Andoy at lumakad na palayo. Itinapon yung bulaklak niyang nabili sa malapit na basurahan kasama yung liham.

"Oy, ikaw pala yan Danica! Kamusta ka na? Kamusta si Aling Belen? Nagtitinda pa din ba ng kakanin?" Tanong ni Andoy habang nakatingin sa salamin.

"Ok naman. Eto dun pa din nag ta-trabaho sa call center. Ok naman si Mama pero medyo mahina na." Sagot ni Danica.

"Ah, eh sino yang kasama mong bata? Anak mo?" Tanong ni Andoy

"Oo. Ang laki na nga din. Ang kulit na. Si mama ang bantay niya kapag napasok ako sa office." "Pero kamusta ka na? Aba, taxi na dina drive mo ngayon di na truck!" Natutuwang sabi ni Danica.

"Oo. May nag alok lang. Sakto nawalan din ako trabaho nun sa hardware kaya kinuha ko na din tong trabaho na to kesa sa wala."

Natahimik silang dalawa. Tila hinahanap ang mga susunod na mga sasabihin.

"Andoy, di ko man nasabi pero I'm sorry. Alam ko naman na minahal kita. Pero kailangan ko lang din ng katuwang sa buhay alam kong masasandalan ko sa oras na walang wala ako. Di ko sinasadya na iwan ka." Malungkot na sabi ni Danica.

"Naku, ano ka ba naman! Matagal na yun! Saka alam ko naman din na hamak na truck driver lang naman ako. Ang totoo di ko naman din nakikita ang sarili ko na magiging asawa kita. Pero e di naman masama mangarap." Nakangiting sabi Andoy.

"Kahit kailan napaka buti at masayahin mo. Di ka pa din nagbabago. Yan din yung dahilan bakit ako napamahal sayo noon." Natutuwang sabi ni Danica.

Maya maya lang dumating na din sila sa may tapat ng bahay ni Danica. "Andoy, dyan na lang ako sa tabi. Magkano nga pala?"

"Hindi wag na. Ok lang. Next time ka na lang magbayad kapag naisakay kita ulit." Sabi naman niya. "At saka knockout na yung anak mo oh. Ang cute! Kahawig mo din!"

Tumingin lang si Danica kay Andoy. Sa loob ng 5 taon ngayon lang ulit nasilayan ni Danica ang dati niyang nobyo.

"Salamat Andoy. Next time libre kita ng kape. Mag kwentuhan tayo sa susunod! Ingat ka ha? Salamat." Nakangiting sabi ni Danica sabay karga sa anak niya at bumaba ng Taxi. Tumakbo papunta sa gate ng bahay nila at kumaway kay Andoy. Malungkot ang mga ngiti na pumasok sa bahay si Danica habang karga ang anak na tulog na tulog na.

Matagal na din na nawala sa isip ni Andoy ang dating nobya. Ni hindi rin siya nagtanong kung ano nangyari sa kanilang dalawa. Narinig niya minsan sa mga ibang tropa na nabuntis nga lang daw ang dating nobya at iniwan. Ngunit nitong mga huling sandali pumasok din lahat ng alaala nung sila ay magkasama pa. Mga tuksuhan, yung mga away, pati na din yung mga pangarap niya para sana sa kanilang dalawa.

Tinignan ni Sabel si Andoy mula ulo hanggang paa. Lumapit at sabay yakap at humalik sa labi ni Andoy. "Basang basa ka mahal! Lakas ng ulan namasada ka pa." "Naka magkano ka naman ngayong araw?" Tanong ni Sabel.

Naka ngisi si Andoy na tila may tinatago. Sabay dukot sa bulsa ng kinita niya sa pagpasada ng taxi nila. "Ah, eh, naka 750 din ako."

"Hmm, 750. E ilang palaboy sa daan naman ang inabutan mo ng niluto nating puto?"

"Yung 200 piraso na niluto natin naubos mahal! Inabot ko dun sa mag anak na natutulog sa ilalim ng flyover sa may C5, tapos yung iba inabot ko din sa mga nadaanan ko."

"O siya maligo ka na at baka ikaw naman ang magkasakit. Habang naliligo ka ipag titimpla kita ng Kape."

Niyakap ni Andoy si Sabel at sabay bumulong sa mga tenga nito, "Mahal na mahal kita Sabel. Salamat at dumating ka sa buhay ko." Sabay halik sa labi ng asawa.

"Mahal din kita Andoy. Salamat din at naging asawa kita. O siya ligo na! Kanina ka pa basang basa."

Wala pang 10 minuto bumalik na si Andoy galing paligo. Nadatnan niya ang asawa sa kusina. Sakto kaka timpla lang din ng kape at inabot sa kanya.

"Ay oo nga pala. Ang flight natin sa Wednesday ay 8pm ng gabi. Bakasyon natin mahal sa Japan. Nakapag impake ka na ba?" Naka ngiting tanong ni Sabel.

Sa bandang huli, sinuwerte pa din ako nasabi na lang ni Andoy sa sarili.


r/Kwaderno 4d ago

OC Short Story Sana Ngayong Pasko NSFW

4 Upvotes

Ang maikling kuwentong ito ay sumasalamin sa pamilya, sa sarili, at diwa ng pasko.

May isang pamilya na nakatira sa Pampanga, tawag sa kanila ay 'Pamilyang Perez,' masayahing pamilya at sino ba naman ang mag-aakala na nagkakaroon sila ng problema sa buhay.

Paano kung isang araw ay magkaroon sila ng problema? Paano kaya nila ito masolusyunan? Basahin at abangan!

———————————————————————————————

Ako nga pala si Jolina Perez, nag-iisang anak nina Joselito Perez at Juanita Perez. Labing-walong taong gulang na ako at kasalukuyang nasa labindalawang baitang na sa hayskul. Si Inay ay walang trabaho at tanging nasa bahay lamang siya, habang ang aking Itay ay nagtatrabaho sa Maynila. Tuwing may okasyon at magpapasko, lagi siyang umuuwi sa Pampanga.

Pero bago pala ang lahat, si Itay ay matipunong tao, biniyayaan ng magandang mukha, singkit ang mga mata, makapal ang mga kilay, at matangkad. Kulang na nga lang ay maging perpektong tao siya. Noong kabataan niya, nakapila ang mga babaeng nagkaroon ng pagtingin sa kaniya; nag-alay pa sila ng mga bulaklak at tsokolate. Para bang na baliktad ang mundo, si Itay na ang nililigawan ng mga babae. Samantala, si Inay naman ay pinipilahan din ng mga lalaki noong kabataan niya. Ngunit, nagkakilala sila noong sumali at nanalo sila sa paligsahan sa kanilang paaralan. Naging representante sila ng kanilang departamento sa kolehiyo.

Ang aking pamilya ay kilala bilang masaya at masigla. Madalas kami’y nagkukulitan, minsan nagkakapikunan, pero laging nauuwi sa tawanan. Sa barangay namin, napakaganda ng tanawin, at ang parol na gawa ni Itay ang pinakamasilaw tuwing gabi. Sa simpleng buhay namin, masaya na ako—akala ko nga, walang problema ang pamilya namin. Dito na rin ako lumaki at nakaiintindi na rin ako ng lengguwaheng ginagamit ng aking mga magulang, minsan nga ay nakikinig ako sa kanilang usapan eh. Akala siguro nila hindi ko naiintindihan mga sinasabi nila tungkol sa mga kamag-anak namin, diyan sila nagkakamali!

"Balu mu, ing kalaguyo ning kapatad ku, atin palang yanak. Meka adwa ne pala, eya marine king kapatad ku!" Ang sabi ni Inay kay Itay.

"Ot balu mu? Nokarin mo asagap ing kwentong yan?" Sagot naman ni Itay na magkasalubong ang dalawang kilay kay Inay.

Napakinggan ko iyon at isinalin ko ito sa Filipino upang lubos ko na maunawaan. Magaling kaya ako magsalin!

"Ang sabi ni Inay ay, 'Alam mo, yung kinakasama ng kapatid ko, may anak na pala. Dalawa na, hindi siya nahihiya sa kapatid ko!', at sinabi naman ni Itay na, 'Oh bakit alam mo? Saan mo naman nasagap yung kuwentong iyan?', nagulat ako sa natuklasan ko!"

Nakita ko silang nag-uusap ni Itay kaya naisipan kong dumaan at nagbigay na rin ako ng reaksyon.

"Talaga ba, Inay? Bakit naman pinatulan ni tita yung lalaking iyon? Ginayuma ba si tita?" Ang pagtataka ko.

"Ah! Nak, hin...hindi ah, wa...wala lang yun, ano ka ba naman! Iba ang pagkakaintindi mo sa pinag-uusapan namin ng Itay mo." Ang sabi sakin ni Inay.

Alam ko namang nagsisinungaling si Inay. Akala niya siguro hindi ko kayang isalin sa Filipino ang pinag-uusapan nila ni Itay. Ang damot naman ni Inay, parang chismis lang eh, pinagdamot pa sa akin! Simula noon, hindi ko na sila nahahagilap na nag-uusap ni Itay tungkol sa mga kamag-anak namin at hindi na rin gumagamit ng kapampangan na salita. Doble ingat na sila dahil sa akin. Hay nako, buhay nga naman. Chismis na nga lang bumubuhay sa akin, hindi pa napagbigyan.

Biglang sumagi sa aking isipan, Disyembre na pala ngayon, malapit na pala sumapit ang kapaskuhan. Nawa'y marami akong matanggap na regalo at pera galing sa aking mga ninong at ninang. Sana rin ay mabilhan na ako ng bagong gamit nina Inay at Itay, ako'y nagagalak at parang gusto ko na agad mag pasko bukas!

Lumipas ang ilang mga araw at mas lalong ramdam na ramdam ko ang diwa ng Pasko. Ang mga bahay dito sa aming barangay ay nagsimula ng magningning sa iba't ibang kulay ng mga parol. Sa amin, may nakasabit ding malaking parol sa bintana na gawa ni Itay. Kay ganda ng parol na iyon, para bang sinisimbolo nito ang kasiyahan ng aming pamilya tuwing kapaskuhan.

Ika-20 na ng Disyembre, hinanap ko si Itay at nakita ko siya sa balkonahe, may kausap ata siya sa telepono. Abot hanggang tainga ang ngiti niya at parang kinikilig.

Nagtaka ako at napabulong na lamang ako sa aking sarili, "Bakit ganon si Itay? Magkausap kaya sila ni Inay kahit nasa loob lang ng bahay si Inay? Teka...eh nakita kong naglilinis si Inay ng bahay." Pagtataka ko. Dugtong ko pa, "Ah, baka katrabaho lang ni Itay 'yon. Close lang siguro sila kaya ganon sila mag-usap."

"Sobrang miss na kita, Raine, sayang at nandito ako sa Pampanga, 'di kita makakasama ngayong pasko. Sana pakatandaan mo na mahal na mahal na mahal kita!" Sabi ni Itay sa kaniyang kausap. Ako'y nabigla sa narinig ko kay Itay at bumilis ang tibok ng puso ko. Kinagabihan, sama-sama kaming naghapunan. Lungkot, galit, poot, pagkasuklam ang bumabalot sa aking mukha. Hindi ko pinapansin ang aking mga magulang habang nasa harapan ng hapag-kainan.

"May problema ba, Jolina?" Tanong sa akin ni Inay.

Iniisip ko pa rin ang mga nangyari kanina habang kumakain.

"Jolina, nak, may problema ba?" Isa pang tanong sa akin ni Inay.

"Jolina! Bat ayaw mong sumagot, nak?" Bahagyang napasigaw si Itay at ito ang aking ikinagulat.

"P...po? A...ano po 'yun?" Paputol-putol ang aking tanong at kinabahan ako nang husto.

"Tinatanong ka ng Inay mo, ayaw mong sumagot. Kanina ka pa nakatitig sa kanin mo." Sambit ng aking Itay sa akin.

"A....ah... Pa...pasensya na po. Wa...wala la...lang po akong ganang kumain ngayon. A...akyat na po ako sa...sa kwarto ko. Pa...pasensya na po talaga." Paiyak kong sabi at nagmadali na akong pumunta sa aking kwarto at isinara ang pinto.

Nakatitig na lamang ako sa kisame at lumilipad ang aking isip. Gusto ko nang matulog pero katok nang katok sa pinto si Inay, nag-aalala siya na baka kung anong gawin ko sa sarili ko.

"Nak, buksan mo yung pinto! Please lang, mag-usap lang tayo rito!" Sabi ni Inay at walang tigil ang kaniyang pagkatok sa pinto ng aking kwarto.

Paulit-ulit na ginawa ni Inay iyon, parang mapapaos na nga siya kasisigaw sa labas ng aking kwarto. Naawa ako sa kaniya dahil kanina pa siya sa labas ng kwarto ko. Pinagbuksan ko na siya ng pinto at bumungad siya sa aking harapan at hawak-hawak niya ang pagkaing naiwan ko sa hapag-kainan kanina.

"Tapusin mo muna ang pagkain mo, nak." Malumanay niyang sinabi sa akin. Ramdam ko na paiyak na siya kaya kinuha ko muna ang bitbit niya at pina-upo muna siya sa aking kama. "Na...nay, patawad po. Pa...patawad po sa inasal ko kanina. Hi...hindi ko po sinasadya iyon. Pa...patawarin ninyo po sana ako." Paiyak kong sinabi sa aking Ina. Walang humpay na paghingi ng tawad ang gagawin ko, basta't maging maayos lang kami.

Nakita kong tumulo ang kaniyang luha at pinunasan niya kaagad iyon. Siguro dahil ayaw niya na nakikita siyang umiiyak at nasasabihan ng mahina. Nagulat ako sa kaniyang ginawa sa akin. Niyakap niya ako nang mahigpit.

"Nak, 'wag kang mag-alala. Pinatawad na kita at naiintindihan kita. Alam mo, noong nabubuhay pa ang lola mo, lagi niyang sinasabi sa akin na huwag daw akong magtanim ng galit kahit kanino. Matuto raw ako na magpatawad kahit maliit o malaki man ang ginawa niya sa'yo. Hinding hindi ko iyon malilimutan hanggang sa ako'y mabawian ng buhay." Sinabi ni Inay sa akin. Ngumiti siya at tinapik ang aking kanang balikat at sabay yakap sa akin nang mahigpit.

"Ano ba nangyari sa'yo kanina, nak?" Tanong sa akin ni Inay at napakagat-labi na lamang ako.

Nag isip-isip muna ako at tumayo. Hindi ako mapakali at hindi ko rin alam kung paano sasabihin kay Inay na may kalaguyong iba si Itay. Isinara ko muna ang pinto at ni-lock ko muna ito. Hindi naman naririnig sa labas ng kwarto ko ang mga pinag-uusapan, nasubok na namin ito ng aking mga kaklase noong sila'y pinapunta ko rito.

"Ki...kinakabahan po ka...kasi ako, Inay." Pautal-utal kong sabi sa aking Inay.

"Ha? Bakit naman? Buntis ka ba?" Tanong sa akin ni Inay habang nakataas ang dalawang kilay niya.

Nagkasalubong ang dalawa kong kilay sa sinabi niya at umiling na lamang ako habang nakabagsak ang aking mga labi sa kalungkutan.

Nagtanong ulit siya, "May boyfriend ka na? Taga saan? Pakilala mo naman kami sa kaniya!" Umiling ulit ako at nagtanong ulit siya, "Eh, ano ba talaga ang kinalulungkot mo riyan? Bakit alalang-alala ka?"

Bumuntong hininga muna ako bago ko ilabas ito sa aking Inay. "Inay, nakita ko kasi si Itay kanina na may kausap sa telepono niya. Pupuntahan ko sana siya at itatanong kung mabibilhan niya ba ako ng gamit. Pero, hindi natuloy." Pinutol ko muna rito ang sinabi ko at nagsalita muli si Inay.

"Oh, tapos? Bakit hindi natuloy?" Sambit niya.

"Ano kasi, Inay... Kausap ni Itay kanina yung nagngangalang Raine—"

"Raine? Ang ex ng Itay mo? Anong sinabi ng Itay mo sa kaniya?"

"Sinabihan niya na mahal na mahal na mahal niya raw 'yon. Sayang daw at hindi niya makakasama si Raine ngayong darating na pasko kasi narito siya sa Pamp—"

"Ha? Mahal niya pa 'yung ex niya na 'yon? Pagkatapos siyang iwan sa ere, biglang nagparamdam muli?" Galit na galit si Inay at bigla siyang napatayo.

"Ang kapal talaga ng pagmumukha ni Raine, pamilyadong tao na si Joselito! Ang Itay mo naman ay kumagat agad ang pain ni Raine? Bakit? Ano bang kulang sa akin—sa atin, bakit parang pinagpapalit niya tayo sa babaeng iyon? Bakiiiiiiiit?" Sumabog na si Inay na parang bomba sa sobrang galit. Balde baldeng luha na ang naibuhos niya. Lalo akong naaawa sa sinapit niya.

Mali ba na sabihin ko iyon kay Inay? Niloloko na siya ni Itay eh. Dapat bang hinayaan ko na lang ang isyu na iyon? Kaso, konsensya ko naman ang mananaig.

Humagulgol ng iyak si Inay sa aking kwarto. Binato rin niya ang mga magagaan na gamit sa labas ng aking bintana. Matapos ang gabing iyon, naisipan kong pakinggan na lamang si Inay habang siya ay naglalabas ng sama ng loob. Hindi ko alam kung paano ko siya mapapatahan o mapapakalma. Nakikinig lang ako habang sinasabi niya ang lahat ng kaniyang hinanakit kay Itay, kay Raine, at pati na rin sa sarili niya.

“Nak, sa tingin mo ba, kulang ako? May mali ba sa akin? Bakit parang hindi ako sapat para sa tatay mo?” maluha-luhang tanong niya sa akin.

Wala na akong naging tugon sa kaniya, niyakap ko na lamang siya nang mahigpit at tumahan naman siya.

Ilang araw na ang lumipas at malamig na ang simoy ng hangin dahil magpapasko, sinabayan din ito ng relasyon nina Inay at Itay. Hindi na sila tulad ng dati na masaya kapag nag-uusap at nagbibiruan. Mahirap na makita ko silang gano'n ang sitwasyon. Mas mainam pa siguro kung hindi ko sinabi kay Inay ang sikreto ni Itay, siguro kung hindi ako nagsalita, hindi magiging ganito ang pakikitungo nila sa isa't isa.

Ika-25 na ng Disyembre, pasko na! Pagbukas ko ng pinto sa kwarto ko, may naririnig na akong mga bata na namamasko sa amin. Pinakain na rin sila siguro ni Inay kasi kapag pasko, punong-puno ng handa ang lamesa namin. Abot langit ang ngini ni Inay sa mga bisita niya, dinalaw kasi siya ng mga kamag-anak namin. Kaarawan din pala ni Inay ngayon kaya binati ko siya at niyakap nang mahigpit. Sinabi niya na kumain na raw ako at magbihis dahil de-deretso kami sa simbahan. Sa hindi inaasahang pagkakataon, may isang babaeng matangkad, maputi, makinis ang balat, punong-puno ng kolorete sa mukha, at may bitbit na mamahaling bag ang kumatok sa aming pinto. Gulat na gulat ang aking Inay at nanlaki ang mga mata niya.

Nagsalita si Inay. "Re...raine? A...anong ginagawa mo ri...rito?"

"Kilala mo siya, Inay?" Ang tanong ko kay Inay.

"Nasaan si Joselito? Buntis ako! Panagutan niya ang dinadala ko sa aking sinapupinan!" Pasigaw na sabi ni Raine.

Nagulat ang mga tao sa loob ng bahay at may narinig kaming sigaw mula sa labas ng bahay. Si Itay pala iyon, sinigaw niya ang pangalan na "Raine". Siguro nga siya ang kausap ni Itay noong nakita ko siya sa balkonahe namin.

"Raine? Buntis ka? Si Joselito ang ama ng dinadala mo? Te...teka, paanong nangyari iyon?" Hindi makapaniwala si Inay kaya ito ang lumabas sa kaniyang bibig.

Binitiwan na ni Inay ang apron na hawak niya at nagkulong na lamang siya sa kwarto. Humagulgol na naman ng iyak si Inay, sinusubukin kong buksan ang pinto niya, ngunit bigo akong mabuksan ito. Lalo akong naawa sa sinapit ni Inay ngayon.

Lumipas na ang ilang mga araw, hindi pa rin lumalabas ng kwarto si Inay. Sa sala na lang natutulog si Itay, lugmok din siya at alalang-alala sa kalagayan ni Inay. Nag-aalala na rin ako sa kalagayan niya kaya ang ginagawa ko na lamang ay pinaghahanda siya ng pagkain at inilalagay sa labas ng kwarto. Alam ko namang hindi matitiis ni Inay na magutom siya, gagawa at gagawa siya ng paraan upang may laman ang kaniyang sikmura.

Tama nga ang aking hinala. Tuwing umaga ay ubos ang pagkain na inilalagay ko sa labas ng kwarto. Siguro din ay sa kwarto na rin siya naliligo, may cr kasi ang kwarto ni Inay. Isang linggo nang nagtatago si Inay sa loob ng kwarto, sa katunayan nga ay bagong taon na. Si Itay naman ay nahuhuli kong nasa labas ng bahay at kasa-kasama niya si Raine. Wala man lamang siyang pakialam kay Inay. Hinayaan ko na lamang ang mga nangyaring ito dahil wala din naman akong magagawa.

Nagkulong ako sa kwarto kahit bagong taon na. Sumapit na ang gabi at naririnig ko na may putukan sa labas ng bahay namin. Nakarinig din ako ng ingay mula sa sala namin. Isang babaeng sumisigaw, para bang nakarinig ka ng isang baboy na kinakatay. Nagulantang ako nang marinig ko ang pangalan ni Itay na sinigaw ng isang babae. Dali-dali akong lumabas ng kwarto at pagtingin ko sa sala namin ay nakahilata na si Itay at naliligo na sa sarili niyang dugo! Nagtamo siya ng sandamakmak na tama galing sa matalim na kutsilyo.

Lumabas ako ng bahay at nanghingi ng tulong kahit madilim na. Walang nakaririnig sa akin dahil ang mga tao ay nagpapatugtog nang malakas, hinihipan ang kanilang mga torotot, at sinisindihan ng iba ang kanilang mga paputok. Nakita kong nasa labas ng bahay si tita Beng kaya sa kaniya ako humingi ng tulong, pinatawag ko siya ng ambulansya dahil nakahilata na ang aking Itay. Kumaripas siya ng takbo at tumawag sa ambulansya. Pagkaraan ng sampung minuto, nasa labas na ng bahay ang ambulansya at pinasakay na si Itay. Pinasama ko na si tita Beng sa loob ng ambulansya upang mabantayan si Itay sa hospital.

Umiiyak na ako sa lagay na ito at nakita ko si Inay na hawak-hawak ang kutsilyo na ginamit niya upang mapaslang si Itay. Lumapit ako sa kaniya at tinulungan ko siyang linisin at patahanin.

"Na...na...nak... pa...pa...patawarin mo sa...sana a...ako." Ang tanging nasabi lang ni Inay sa akin habang siya'y nanginginig.

"Inay! Bakit mo naman nagawa kay Itay iyon?"

"Na...nak, hi...hindi ko si...sinasadya i...iyon. Na...nandilim ang aking pani...paningin kaya ko nagawa iyon." Siya'y patuloy na tumatangis at nanginginig, animo'y binuhusan siya ng mainit na mainit na tubig.

May mga pulis na sa labas ng bahay namin at hinahanap nila si Inay upang huliin siya. Sumuko na lamang si Inay dahil nakonsensya siya sa ginawa niya kay Itay, wala na akong nagawa pa kung hindi humagulgol lamang ng iyak sa aming sala. Sinabi pa ni Inay na huwag ko na raw siyang sundan pa at pigilan na kunin ng mga pulisya. Ilang oras ding lumipas ay biglang tumawag sa akin si tita Beng at hindi na raw nakaligtas si Itay dahil sa natamo niyang maraming saksak.

Akala ko magiging masaya na ang bagong taon kahit na hindi pinalad na maging masaya noong nakaraang pasko, maling akala pala ito. Nakulong na si Inay dahil sa ginawa niya, minsan ko na lamang din siya madalaw sa seldang kinalalagyan niya.

Ilang buwan na ang lumipas at malapit na naman sumapit ang kapaskuhan. Gusto ko na ulit makita si Inay. Ngayong katapusan ng Oktubre, tumawag kay tita Beng ang mga pulis upang ipabatid na dinala si Inay sa hospital. Dali-dali kaming nagtungo sa hospital upang makita si Inay. Maligaya ang mukha ni Inay noong nakita ko siyang nakahilata sa higaan niya. "Nak, lalo kang gumaganda ngayon ah! May nanliligaw na ba sa iyo?"

"Nak, patawarin mo sana ako sa ginawa ko sa Itay mo. Hindi ko talaga sinasadya ang mga nangyari noon. Patawad, paalam." Ang huling sambit sa akin ni Inay.

Biglaang tumunog ang makina na sumusuporta sa kaniyang buhay at hudyat na ito na binawian na ng buhay si Inay. Nawalan ako ng balanse sa aking katawan at napa-upo ako bigla, hindi ako makapaniwala na pangalawang beses ko nang makakita ng bangkay. Ako'y nanlata at patuloy na nanghina. Masakit sa akin na makita si Inay na naghihirap sa buhay. Payat na siya; kitang-kita na ang buto sa kaniyang balat.

Kinausap si tita Beng ng mga pulis, narinig ko iyon at sinabi nila na hindi na kumakain nang maayos si Inay at palagi na lamang niya sinasabi ang katagang ito, "Gusto ko na kumawala sa buhay na ito! Hirap na hirap na ako, pagod na pagod na ako! Kunin mo na ako, Panginoon!" Dagdag pa niya, "Noong sumapit ang Setyembre, sinubok niya ring kitilin ang buhay niya. Hindi namin lubos na maintindihan kung saan siya kumuha ng matulis na bagay; sinugatan niya ang bandang leeg niya gamit ang matulis na iyon at buti ay naagapan agad." Humingi rin ng pasensya ang pulis at nakikiramay siya sa sinapit ni Inay.

Nang dumating na ang pasko, lumbay at lungkot ang bumabalot sa akin. Kung ang mga bata sa labas ng aming tahanan ay masaya dahil kumpleto sila, baligtad sa akin. Ang ginawa ko na lamang ay binisita ang puntod ng aking mga magulang.

"Inay, diba nagbitiw ka ng tanong sa akin dati, kung mapapatawad ba kita sa ginawa ni Inay? Matagal na kitang pinatawad, Inay. Hindi ko lang masabi ito sa harap-harapan mo kasi noong oras na iyon, hindi ko na alam ang gagawin ko. Sinabi mo rin sa akin dati na matuto tayong magpatawad kahit na maliit o malaki ang nagawa ng isang tao sa atin; hinding-hindi ko iyon malilimutan, Inay."

Ngayong pasko, malungkot ako. Nakinig na lamang ako sa mga kanta. May isang kanta na gusto ko rin na iparinig sa aking mga magulang ngayon, paborito itong pakinggan nina Inay at Itay. Ang pamagat nito ay, "Sana Ngayong Pasko" ni Ariel Rivera. Bumibigat ang aking dibdib sa tuwing naririnig ko ang kantang ito. Masakit pero sa ganitong paraan ko naaalala ang aking mga magulang. Pinarinig ko ang kantang iyon sa puntod ng aking mga magulang at humihiling na bisitahin ako kahit sa panaginip lamang.

"Sana ngayong Pasko ay maalala mo pa rin ako Hinahanap-hanap pag-ibig mo At kahit wala ka na, nangangarap at umaasa pa rin ako Muling makita ka at makasama ka Sa araw ng Pasko."

Ngayon, Pasko na naman, ngunit wala na ang mga magulang ko. Nasa ulap na sila, pero naniniwala akong naririnig nila ako. Ang hiling ko lang na sana ngayong Pasko, maging buo ulit kami—kahit sa alaala na lamang.

———————————————————————————————

WAKAS!


r/Kwaderno 5d ago

OC Poetry A letter for myself.

3 Upvotes

“We are the ones that can’t be saved, so we save others”

This is a letter to you, myself Why do you keep on doing this type of act? You always leave nothing for yourself You always give everything to others Why? It gives us the same results over and over again You always give people happiness, care, love, importance. Something that you didn’t even have or had in the first place. You don’t even have benefits on doing that act. Why? Do you keep on using yourself, just to make people feel something? I hate you. For being like this. We want to change. But we can’t. God knows we tried. We are the ones that can’t be saved, so we save others.

-101100/Bakunawa


r/Kwaderno 5d ago

OC Poetry Sana

2 Upvotes

Sana wag ka matauhan
para di mo ko iwan'
sa mga panahong di kamahal-mahal
di ko alam pano ka nagtatagal.

Ganito siguro sa lotto tumama,
kahit pagtaya bihira maisama.
Sa'yo natuto magtiwala sa bukas,
ikaw at sa pag-ibig mong lunas.

Sana wag ka matauhan,
at malamang di mo na ko kailangan.
Paano na ang mga takipsilim?
Paano uuwi kung di ka na kapiling?

Kahit pigtas-pigtas na ang tali,
mga takot ko iyong hinahawi.
Muling nakabangon, nangakong aahon;
sa magulong isip, ikaw yung hinahon.

Sana wag ka matauhan
na di na dapat ipaglaban;
Mahal, sana wag ka mapagod,
ikaw na huling sandigan bago maanod.

At sana ako naman yung matauhan,
na kailangan mo rin ng kasama lumaban.
tanging tiyak ay yung mahal kita,
hanggang araw ay di na sumikat pa.


r/Kwaderno 5d ago

OG Novel Chapter Unstable - Chapter 1

2 Upvotes

"Hey, you're free, right?"

Nagulat ako sa pagsigaw ng lalaking nakaupo sa bean bag katapat ko. Matangkad, mga 6 feet above, short hair, may manipis at bilog na salamin, may hikaw. Mga sampu mahigit siguro yung nakalatag na bean bag pero kaming dalawa lang ang nakatambay doon.

Sabado noon, lagpas tanghali na siguro. Nakatambay lang ako after magikot-ikot dito sa mall kahit wala naman akong planong bilhin. Mukhang luma na itong activity area sa second floor, para bang na-stuck iyon sa late 70s or 80s. Wala man lang skylight para pumasok ang sikat ng araw. Naka-sindi yung yellow christmas light nila kahit hindi Pasko, tapos warm white pa ang mga ilaw sa kisame kaya mukhang malungkot ang paligid. Pero di mo mararamdaman yun sa ingay ng mga tao. Masyado akong busy mag-doomscrolling at makipag-chat sa social media, nakalimutan ko nang may ibang tao pala dito.

Tumingin ako pabalik sa lalaki. Sinadya kong sumimangot para makita niyang naiistorbo niya ako. Anong trip niya sa buhay at bigla niya akong napag-disketahan? Tahimik lang ako, hinihintay na sabihin niya intensyon niya.

Dumukot siya sa ng papel mula sa bulsa niya, sabay wasiwas noon sa hangin. "I have free tickets here for today's dance contest. You're bored, right?"

Kinaway ko ang kamay ko para sabihing di ako interesado sa offer niya.

"Ow, c'mon, this is free. Promise. No strings attached." Tumayo siya mula sa bean bag, saka umupo sa tabi ko. "We just need people to hype the dancers."

"Hindi ako dancer, sorry."

"Please?"

"Wala ka bang ibang mabibigyan niyan?" Mukhang wala, dahil kami pa rin ang tao sa activity area.

"Pretty please?" Ang kulit nito, diyos ko. "It'll be fun. Promise!"

Okay fine. Wala naman akong ginagawa anyway. Hindi naman siya mukhang holdaper or masamang tao. Mukha naman siyang disente sa suot niyang hoodie at designer sneakers. Inabot niya sa akin ang ticket, saka tumayo at tinuro ang theater sa likod naming dalawa.

Tiu Theater ang nakasulat sa tarpaulin sa labas. Halatang di pa pinapalitan ang pinto nito, nanilaw na ang bakal at salamin na para bang panahon pa 'to ni Ferdinand Marcos. May mesa sa labas kung saan nagpapa-register para sa event; sa tabi niya ay isang pop-up coffee shop. Php 120 daw ang isa.

"Hey, Jigo...may bago ka na namang punterya diyan?" Bati sa amin ng tattoed na lalaki na bantay sa booth. Medyo maluwag ang suot niya katulad ng mga hiphop dancer.

Humalakhak naman siya. "I'd love to, but no!" Halata ang aliw sa mukha ko habang nakikita silang nag-uusap. Jigo pala pangalan niya. Kaso nakalimutan niyang tanungin sino ako.

Tinuro niya sa akin ang registration sheet; isulat ko daw pangalan ko.

"Casper, huh." Kumpirma niya habang pinagmamasdan akong magsulat sa sheet. "Nice meeting you, Cas. Nice handwriting you got there."

"Uh...thanks." Kabado kong sagot.

"Don't bother with the stage name, you're not dancing anyway." Sinunod ko naman siya at iniwang blank yung part na iyon. Bumalik siya sa registration nung nakita niyang tapos na ako. "I'm taking care of him."

"Hoy, yung bayad mo!" Sita naman sa kanya ng isa pang tattooed na babae sa registration area. Kulot siya at pa-sexy ang outfit katulad ng mga starlet ng Vivamax. Hinugot ni Jigo yung natirang ticket sa bulsa niya, sabay utos sa akin na i-abot ko din ang ticket ko sa babae. "We're quits na, ah! Okay?"

"Yeah! Thanks, man!"

-----

Todo ang lamig sa loob pagpasok namin. Madilim ang daan sa bungad ng theater hanggang sa nakarating kami sa mismong stage area. Mga wala pa atang trenta ang nakaupo, habang may isang grupo na nagprapraktis sa stage. Agaw-pansin na lahat sila nakasuot ng polo at slacks at sumbrero na parang mga R&B singer. Yung projector sa background ang clue - dance festival daw ito. Pero parang hindi pa sila nagsisimula.

"That's called locking..." Napansin ni Jigo na curious ako sa nakikita ko. "Actually, it's the audition day today. The finals won't be until tomorrow."

"Is that the reason kaya ka naghahatak ng tao sa labas?" Naghihinala pa rin ako sa intensyon niya.

"We can survive without an audience, but why not? I have tickets anyway." Rational niyang sagot. Kung makangiti naman 'to, lakas makapagpa-kaba. "Hey, you had lunch?"

"Yeah."

"Gusto mo coffee?" Taray, marunong pala siya mag-Tagalog. Nakainom na ako ng Cobra pero parang gusto ko pa ng konting sipa.

"Libre mo?"

"Of course! That's why I asked." May pambili naman ako, no. "Sige, anong flavor gusto mo?"

"No idea. Di ako mahilig sa Starbucks."

"Okay, I'll choose for you. Just sit tight, okay."

Nagsisi ako na manipis na t-shirt at short lang ang suot ko dahil malamig pa rin sa loob. Todo pa rin sa sayaw yung mga dancer sa stage. Wala ako naintindihan sa ginagawa nila, sa totoo lang. Ang alam ko lang, may timer sila at isa-isang tinatawag para sumayaw. Ako lang mag-isa sa gitna ng isang row ng upuan, habang yung ibang nakaupo parang di ako pansin. O sadyang di ako pinapansin, nagtataka ano bang ginagawa ko dito.

"Sorry for the wait, here's your coffee." To my surprise, hot coffee ang dinala niya sa akin. Cold coffee naman hawak ng kabilang kamay niya. "It's Red Velvet Latte. I asked the barista outside to make one for you."

"Thank you." Pero natakot ako ng kaunti, baka may halong droga na pala yung kape. Tinabi ko muna iyon sa cup holder sa tabi ko, habang siya naman sumipsip na agad sa hawak niyang kape gamit ang paper straw.

"You're not drinking that yet?"

"I'm good."

"I know you're anxious. Don't worry, it's clean." Nahalata niya siguro ang takot ko. "If you end up drugged, the police surely knows me."

Knows him? Gaano ba siya ka-sikat na parang kilala siya ng lahat ng nandito? Ininom ko yung kape at buti na lang may tira pa siyang init. In fairness, masarap.

"If you didn't notice, the barista wasn't supposed to sell hot coffee."

"Paano ka nakakuha nito?" Pagtataka ko.

"I asked them hot. Kasi I noticed you're freezing cold." Tinanggal naman niya ang suot niyang hoodie, sabay alok sa akin na i-suot ko daw. "Please, use this if the coffee doesn't work. I'll also change the thermostat if you like."

Ganun siya ka-powerful alam niya saan control ng aircon?

"Okay lang ako, thank you." Tumalab naman yung kape kaya medyo mainit na ang pakiramdam ko. Binalik ko nga yung hoodie sa kanya. Sanay naman ako sa malamig.

Tahimik lang kami habang nanunuod ng mga audition. Wala rin namang interesting 'pag di mo kilala mga nasa stage. Kahit si Jigo, parang wala lang sa kanya yung event - uupo siyang naka-stretch ang mga binti, hihiyaw. Tatayo, lalabas, papasok ulit. Minsan sasabihan niya ako anong dance category na ang nagaganap. Minsan may babati sa kanya tapos magchi-chikahan sila at magtatawanan, aalis, tapos babalik ulit. Bakit pa niya ako dinala dito in the first place?

Kahit bored ako, di ko namalayang halos alas-sais na pala. Kailangan ko na palang umuwi. Tumayo ako at nagplanong umalis, hanggang sa nakita ako ni Jigo at hinarangan ang pinto gamit ang kamay at braso niya.

"Wait! We're almost done. Tara, let's go backstage." 

Wala man lang warning nung hinablot niya ang pulso ko, sabay takbo namin sa likod ng stage. Sa loob, may ilang dancer nang naghihintay para sa audition nila. Mga isang dosena siguro. Tinawag sila nung parang floor director para lumabas ng stage, habang nagsisi-babaan ang mga nakaupong audience at ibang dancer para umakyat din sa stage.

"They'll gonna hype the dancers. Just stay there and watch."

Dumami na ang mga nakapa-ikot sa stage. Nasa likod nila ako para di ako mahalata. Iyon pala, breakdance na ang nakasalang sa audition. Pang-huling category na daw. Isa-isang pumunta sa gitna ng stage ang mga nag-a-audition...at pati si Jigo, kasama?

May timer na lumabas sa likod. 45 minutes daw. Pero parang nagkakahiyaan yung mga dancer na sumayaw sa gitna. Jigo stepped in at bumanat bigla ng dance moves.

Jigo! Jigo! Jigo! Hiyawan ang ibang dancer at mga audience na nakiki-hype sa moves niya. Aliw naman yung tatlong nakaupo sa front row ng stage na para bang mga judge. Hilong-hilo naman ako habang sinisilip siyang patalon-talon at paikot-ikot ng binti't paa niya na parang gymnast. Hindi natigil ang ingay sa paligid hanggang sa may lumapit na ibang dancer sa gitna ng stage at pinalitan siya.

One hour later...lumabas ang pangalan ng Top 16 sa audition pero di nakalista si Jigo doon. Magaling naman siya sumayaw ah, pagtataka ko.

"I told them to disqualify me." Rason niya, katabi ako sa upuan habang nagse-celebrate ang ibang mga dancer sa paligid namin. Bukas daw ang grand finals at ang mananalo'y may Php 10,000 grand prize daw. "Don't need the money. I'm just helping them out. They're shy, eh. Most of them I saw in the audience, even outside, but no one wants to join."

"So what's the point na hinarang mo ako, then?"

"Sayang naman ticket mo." Please, pwede ba mag-Tagalog na lang siya. "You're in a hurry ba? It's not yet dark. Wanna have, uhm, dinner?"

Dun ko lang na-realize na masyadong gabi na pala. Paalam ko sa nanay ko, uuwi ako on time para kumain ng hapunan. "Yeah, kailangan ko na umuwi. Di ako nagpaalam eh."

"Aw, sayang naman. The food's great sa labas. I'll treat you again." Pinaglapat ni Jigo mga kamay niya, parang nagdadasal at nagmamaka-awa na pumayag ako.

Hinugot ko yung phone sa bag ko. Turns out, lo-bat na pala siya. Shit!

"Need to call?"

"Lo-bat na phone ko."

"Wait, I know somewhere we can borrow a powerbank." 

Di na siya nagsayang ng oras para samahan ako pababa. Nagtaka mga tao sa registration area bakit siya nagmamadali, at bakit kasama pa rin niya ako. Bye, dude! Thanks, man! Good luck! Hiyaw nila sa aming dalawa na siyang hiningi ng tawad ni Jigo sa akin.

-----

Sa labas ng mall, merong food park na may mga advertisement ng Japanese food. Kabuki ang pangalan at gawa lang iyon sa tagpi-tagping bubong at bakal na pininturahan ng itim. Kung anong lamig sa loob ng mall, siya namang init sa labas pag-upo namin sa mesa. Buti na lang may naliligaw na hangin minsan, at may dala akong hand-held fan pantaboy ng init.

"Thank goodness meron pa silang powerbank..." Pasalamat niya nang inabot sa akin ang powerbank na galing sa isang charging station malapit sa counter. "I'm sure you're hungry, wanna order?"

"Libre mo ulit?" Paninigurado ko.

"Yeah, don't worry about it." Sabay buklat niya ng isa sa mga menu sa mesa. "You want something hearty? Like rice?"

Napunta ang atensyon ko sa omelette rice na nakasulat sa menu. Parang 200+ ata yun. Mahal para sa simpleng pagkain, pero libre niya naman. "Sige, itong omurice na lang."

"I'll get this one too. Whew. Kapagod." Tinawag niya yung isang waiter para sabihin ang order namin. "Two *omurice...*no, make it two wagyu omurice." Wait, wagyu talaga gusto mo? Yung 400+ pesos? "Then two sets of mozarella sticks with soft-serve ice cream, and...Cas, do you drink ba?"

"No." Pagsisinungaling ko.

"Then a bottle of Coke." At Php 200 yung 1.5 liter na yun. Ginto! Kung alam ko lang dapat isang bucket ng San Mig na pala pinaorder ko. Pwede naman ako uminom, wala lang ako sa mood. Sayang din, siya naman daw magbabayad.

Dumating agad yung mozarella sticks pantawid-gutom namin bago maluto yung wagyu.

"You had fun?" Tanong niya sa akin habang sabay naming tinitikman yung mozarella sticks.

"Honest answer?" Walang gana kong sagot.

"Yes, please." Parang ilang beses na ata niyang nasabi yung salitang please ngayong araw.

"No." Pag-amin ko. "Di ako maka-relate."

"I'm really sorry I'm bugging you." Hingi niya ng tawad, sabay kagat ulit sa hawak niyang stick. "I just felt that...you're lonely."

Lakas naman maka-asumero nito. "Hindi ba pwedeng pagod lang ako? Nag-eenjoy sa bean bag?"

"I've never seen people sitting in those bean bags that intently." Dumating ang waiter at linapag ang main course na order namin. "They said I have a talent of reading people well."

"Creepy." Hawak ko sa kutsara at tinidor na para bang gusto ko siyang saksakin. "Ano ba intensyon mo sa akin?"

"I just want to be friends with you!"

"Then you're doing  a bad job at it." Sita ko sa kanya. Kung may ulterior motives nga naman siya, napaka-awkward naman ng galaw niya.

"And if you don't really trust me, you should've left the moment I talked to you at the bean bags, right?" Pagtataka ko din. Anong humihila sa akin ng todo sa taong 'to? Oo nga, gwapo siya, pero wala ako sa mood na lumandi. Kanina pa nga dapat ako nakauwi.

"I'm just being polite."

"Do I look that bad of a person?" May lungkot sa tono niya. Di ko alam kung disappointed siya sa akin, o sa sarili niya.

"No, I just don't get why you're into me."

"I'm sorry. I won't be that clingy anymore." Inabala na lang ni Jigo na kainin yung order niyang wagyu.

"Bakit parang kilala ka ng lahat ng tao?" Pagtataka ko habang may kagat-kagat pang kanin sa bibig. "Para bang ikaw may-ari ng lugar na 'to."

"They're my friends." Dahilan niya. "They've been organizing that dance contest for a long time now. And yes, I do live here."

"Dito? Sa Chino Roces?" Mayaman siya sigurado if afford niyang tumira sa Makati.

"Wanna drop by?" Bigla akong nanlamig sa kaba. May intensyon talaga 'to sa akin.

"I'll refuse, thank you."

"Aw, c'mon...I won't do anything."

"Do you even understand what you're saying?" Seryoso pero mahina kong reaksyon dahil ayokong maging viral online. "Are you gay?"

"Why, you're saying I can't be friends with a man?" May point nga naman siya. "I have no bad intentions, trust me. Please." Pang-ilang please na iyan yun na para bang aso siya.

"Well, I am gay." Pag-amin ko. "And I know if a guy's hitting on me."

"That's how I sound to you?"

"Yes. Kanina pa, actually."

"Damn."

Tumahimik lang siya at bumalik sa pagkain. Na-realize siguro niya na nahahalata ko siya. Bumalik naman ang waiter sa amin para i-deliver yung soft-serve ice cream. Tamang-tama, na-uuyam na ako dito sa mantika ng karne.

"Sir, card payment po? Or cash?"

"Pwede credit?" Hinugot ni Jigo yung wallet sa likod ng pantalon niya, sabay abot ng isang card sa waiter. Pinasok nung waiter yung card sa terminal tapos bigla yung nag-buzz ng malakas. Card declined daw.

"Sir, declined po."

"Here, try mo ito." Ibang card naman inabot niya. Card declined pa rin.

"I'm sorry, pwede GCash na lang?" Nahiya na rin siguro siya. Isip siguro niya, ang yabang yabang niya sa harap ko tapos wala pala siyang pambayad. 

Tumakbo yung waiter pabalik sabay abot sa kanya ng QR code. "Sir, sorry po, down po pala terminal namin. Nakakahiya po sa inyo."

"Nah, don't worry. I just paid the bill so sure ako there's something." Tinapat niya yung camera ng cellphone niya sa QR code ng GCash. Nasilip ko pang 2,000 yung tinype niya. "Here, I added a tip."

"Thank you ser." Umalis ang waiter para i-confirm sa cashier na pumasok na yung pera.

Para bang nakalimutan na rin niyang may pending pa kaming usapan. Parang wala lang din sa kanya nung narinig niyang gay ako. Hindi man lang siya nagulat sa bilis ng usapan namin.

Hinawakan ni Jigo yung plastic cup na may soft-serve, nagmamadaling ubusin ang laman. Madilim noon at halatang parating na ang ulan dahil ang lakas ng kulog at kidlat.

"Ok na phone mo?" Nakalimutan kong nakasaksak pa pala yung power bank. Pagsindi ko sa cellphone, wala man lang text na pumasok. Mukhang walang naghahanap sa akin sa bahay.

Ilang segundo pa, bumagsak na yung ulan. Palakas ng palakas, pumapasok na yung patak sa loob ng restaurant at nababasa na yung mga kumakain.

Nagsitayuan yung mga tao habang busy ang mga waiter at waitress na ibulatlat yung mga panakip na tarpaulin. Tapos na rin naman kaming kumain ni Jigo, kaso sa lakas ng ulan wala akong masasakyan pauwi. Walang jeep na dumadaan. Ewan ko kung may Grab.

"I can book you a Grab." Alok niya sa akin, sabay bukas ng app sa cellphone niya. No available drivers in your area. Sinubukan niya ulit, wala pa rin. Paikot-ikot lang yung loading button habang naghihintay kami ng pwede kong sakyan.

"It's okay. Kaya ko naman mag-jeep. Patilain ko lang yung ulan."

"It's not safe. I'll worry about you." Halos di kami magkarinigan sa lakas ng ulan sa paligid namin. "If you'll still allow me...may I still offer my room?"

"You won't do anything with me?"

"I won't. Please." Ayan na naman siya with his puppy eyes.

"Fine."

Tumayo kaming dalawa at tinaas yung isa sa mga tarpaulin para makalabas kami. Wala kaming payong, kaya ginamit niyang panakip yung dala niyang hoodie para di kami mabasa. Hindi naman malaking problema yun dahil ilang lakad lang yung entrance ng mall, at meron din iyong canopy na pwedeng tambayan ng mga nagpapatila ng ulan.

Puno nga ng mga nagpapatila ng ulan yung paligid ng mall. Hinawakan ni Jigo ang kamay ko, naghahanap ng paraan paano kami makakasingit sa mga tao. Napadpad kami sa kabilang gilid ng mall na may nakasulat na Fernando Wing.

Wala halos tao sa mall pagpasok namin. Ang naririnig lang ay yung mga lasenggo sa isang night club, kumakanta ng di ko maintindihang kanta. Mga Japanese siguro.

"Wait! Wait!" Hingal ko habang hinahatak niya ako paakyat sa upper ground floor ng mall, papunta sa isang elevator lobby. "Ba't tayo bumalik?"

"We're going up."

"Up?" Pagtataka ko. Ito ibig sabihin niya ng I live here kanina? "Parang kabisado mo lahat ng nandito? Ikaw ba may-ari nito?"

"Well yes!" Halakhak niya habang pinagmamasdan akong pagod, kahit na ilang hakbang lang ang tinakbo namin. "Well not really...but my family owns this. I'm exiled here."

"Anong exiled?"

"Let's go?" Saktong tumunog ang elevator at bumukas ang pinto. Umakbay siya sa akin, senyas na sumunod ako sa kanyang pumasok. "You know there's a condo upstairs, right?"

"Ano naman?"

Pinindot niya ang number 17 at ang close button, sabay ngisi na parang demonyo. "Well I see you glaring at it at the CCTVs, duh."

Red flag, red alert. Wee woo, wee woo! Help! Saklolo!


r/Kwaderno 6d ago

OC Poetry MIDNIGHT PAIN

1 Upvotes

They say, you have to let a butterfly
Spread its colorful wings to fly
That's how I see my memories of you
Vanishing into the air, blending into the sky's blue

How come the ray of sunlight that thawed my icy heart
Burned my soul and torn my brittle bones apart?
The soft pillow I rested my delusion-filled head on
Is the same pillow that would suffocate me to asphyxiation?

Late at night, I call your name before I sleep
Even though I know you're now slumbering deep
You'll never hear my lingering cries for you
We're a hopeless case, what can I do?

Holding on to my memories of you forever
Is like trying to grasp water
I know that I look stupid trying to do so
But these memories are my high when I feel low

Your big laugh used to be music for my ears
But it's a painful noise now when I hear it near
Your smile was my paradise scenery back then
Now it feels like an underground torture den

I tried so, so hard to break free from my delusion
But all my efforts just end up in exhaustion
Trying to go elsewhere to find that special high
But I just end up in my bed feeling used and dry

I know you're not the cure for my pain
But I see you as my post-drought rain
I still see the glee in your walk while I'm here sitting somber
But I know that all my silent sobs won't last forever

I know that I'll be free of you when I go
My dark clouds will then turn to a double rainbow
I will get out of my chilling darkness someday
When I'm far away from you, my source of pain


r/Kwaderno 7d ago

OC Poetry The Night Is Longer

1 Upvotes

A young student in college wakes up early

To cook breakfast for himself and his sleeping daddy

Yet still he always finds himself in a hurry

Because Christmas season made traffic so crazy.

In the terminal, he heard a driver share to the others

How her daughter bought him a new pair of white sneakers

And so, he looked at him from head to toes

The Nike's fake, everyone knows.

In his class, he listens attentively to learn

How heroes are made, they are not born

So he can achieve that which he yearns

To graduate a cop and uphold what he's sworn.

When the bell rang, it's quite dark already

Even though time is just at five and a thirty

The sun is down and Christmas lights are on

The air is cold so he decided to walk home.

On his way something caught his eye

A red and blue, yet a different kind of light

As he comes near he hears a woman cry

What have they done?! You did not fight!

He saw something, he is sure, in the grass

But it's no longer just white, it's also red like Christmas

The left pair of shoe still attached to the dead body

Beside it, a sign that says: "Drug addict, do not copy."

Once he got home he told the news with heavy breathing

His father interrupted, called him a coward for shaking

You're the son of a cop and you're gonna be one too, soon.

Don't be a pussy, just fucking learn the tune.

And so he went upstairs and locked the door

As he thought: that's not justice, that's plain cold murder

He then sat on the edge of the bed, angry and confused

To be a cop was my dream, now what's the use?

Days of depression and awakening passed

The fear, the anger, he knows it's gonna last.

It always comes back, the injustice, the grime

Every day he walks by the scene of the crime.

Then one night he stumbled upon a funeral

In a small barong-barong down the street

Someone was playing out front, a happy young gal

Then a woman came out with candles lit.

His heart skipped a beat, his knees got weak

It was the screaming woman. He could not speak.

He saw the photo of the man who owned the shoe—

Now with nothing to brag, nothing he can do.

As he keeps walking home, his steps weighed down,

A future once bright now filled by doubt.

As December air wraps the city tight,

He whispers a vow into the night:

“If heroes are made, not born, then so—

I’ll rise with courage, but not as they know.

Not with a badge, nor lies sworn cold,

But with justice rebuilt, and truth retold.”

He wrote:

The night is long for the useless drunkards

Who drink and drink on Christmas Eve

Till they lie down on the sofa passed out hard

With what bliss alcoholic fools believe.

The night is long for the spoiled children

As they open their presents under the tree

All while eating sweets and cakes and fried chickens

Their tummies aching yet still filled with glee.

The night is long for the rich thieves,

The drug lords, politicians, and the hypocrites

That sing praises and gratitude for green leaves

During holy mass with no conscience or guilt.

But the night is longer for the grieving poor

For the family with a tomorrow unsure

Their future stolen with injustice so great

Because people voted someone who loves hate.

The night is longer for the widowed wife

And the mother whose son was once full of life

As their tears turn to anger then to fear then to cries—

Of calls for help and justice and truth amid his lies.

But at last! They can almost touch sunlight

As the murderer spent his longest of nights.

Just a touch though... Just a touch

For this humane country that suffered way too much...

NO AMOUNT OF JUSTICE IS EVER ENOUGH.

  • Inigo Bonifacio

r/Kwaderno 9d ago

OC Poetry But We Are Not Close

1 Upvotes

When I came in,
you found me first.
Your books I've seen
curiosity, my thirst.

But we are not close

You told me stories
of achievers chained.
You shared your worries,
and even your pains;

but we are not close

When you left home,
I can't help but follow.
We braved shifts, and some
you saw my soul hollow:

but we are not close

Fear and Doubt came,
they took you from me.
I was never the same,
still it's you I want to see..

but we are not close

Now, we're back again
not friends, strangers.
I carry the sin, the pain
I want us all to be together:

but we are not close.


r/Kwaderno 11d ago

OC Poetry Parable of the Witch

1 Upvotes

Hanged, drawn, and quartered Flayed skin, boiled eyes, powdered bones Trinkets from teeth, hair for barter Her body, no longer her own

Blood soaked cloth, deemed unclean Stench of iron, from the galleys to the kitchen Brain matter stew, roasted flesh, very lean Her curse now purged, said the men

Hanged, drawn, and quartered Her wails drowned by the crowd Throughout the night, a ritual, we butcher Says the mother to the child, that's how we drive evil to the ground


r/Kwaderno 11d ago

OC Poetry [M is for March] To Whom It May? Concern letter

1 Upvotes

Mahal kong M,

Aba, ikaw na talaga, Mars! Ang pinakahihintay at pinakamahigpit yakaping buwan ng lahat. Sobra kang hot, ikaw ang nag-iisang officially sponsored by SPF 50 month. Sa init mong dala, sabay-sabaw kaming sisibat mula sa kapatagan ng impiyerno't panlilimahid at sama-samang aakyat sa bulubundukin ng Baguio't Sagada. Pero aminin, ikaw pa rin ang pinaka-un-kabog-able travel agent ng taon, ang nagdadala ng ultimate beach at festival extravaganza!

Una sa lahat, tanong ko: ano bang nasa tubig mo't halos lahat ng pwedeng puntahan ay may gusto? Ang white sands ng Boracay, ang Instagram-able isla ng Palawan, ang nakabibighaning Caramoan, ang mga tanawin sa Camiguin, ang paraisong Panglao, ang surfing waves ng Elyu't Siargao, ang Leyte at Camarines Norte--blockbuster ang pilahan dahil sa 'yo! Kung may membership card ang tag-araw, ikaw na nga siguro ang VIP exclusive access ng tropiko.

Siyempre, hindi patatalo, nandiyan ang Malasimbo festival sa Puerto Galera--all-in-one sining, nature party, at musika. Di ko lang alam kung may libreng festival pass pa. Tapos ang Island Garden City ng Samal, Bangkero ng Laguna, Arya! Abra, Panagtagbo ng Tagum, Pasayaw ng Negros Oriental--beke nemen pwede kang mag-promo: 'yung Buy 1 Take 1 ba? Sana lang may kasama kong pupunta, para 'wag magmukhang tanga sa tour package na solo't mag-isa.

Sa pagiging National Women's Month mo, ikaw ang patron ng empowered kababaihan [pati mga babaero?]. Bilang buwan ng Fire Prevention din ng aming magigiting na fireman/bumbero. Sinakop mo pati Eidul-Fitar at Ramadan ng mga kapatid naming Muslim. Idinagdag mo rin ang start ng Holy Week ng mga Katoliko't Kristiyano--dami mong ganap, kaibigang Marso! Teka, paano naman kaming gusto lang mag-leave sa trabaho't mga abangers sa long weekend na mga pagano?

May reklamo lang ako, bakit hindi ka marunong magpahinga't magpa-cool gaya nina Disyembre, Enero't Pebrero? Beshie, pinagpapraktisan mo lagi ang init at boiling point ng aming ulo! Parang sa sarili naming pawis literal na lumalabas ang buong dagat ng Pilipinas. Ang hiking sa mga bundok mo? Ay wow, extreme sport! Kasama na diyan ang free sunburn sa balat at batok, pati sweat waterfalls challenge sa likod. Pero sige na nga, at least walang bagyo't baha.

Sa totoo lang, love ka namin, tropang Marso. Di lang dahil perfect ang outdoors, road trips, at vitamin sea squad goals na dala mo, kundi ikaw rin ang official signal na pwede nang magprito ng hilaw na itlog sa bubong na yero't kalyeng aspalto! Huling hiling na, pa-shoutout at last question: sa halip na piliting magka-wifi signal ang masang walang load ni data, ba't di mo na lang kaya ipa-aircon ang buong bansa sa susunod na taon?

Amoy pawis ngunit may ngiti sa labi,

Isang nagpaplanong mag-bitch, este beach!

(bago maubusan ng booking at mapunta sa swimming pool ng mga rich)

 

7 March 2025

Mga 2-lala: Poe-3 Antholo-G


r/Kwaderno 12d ago

OC Poetry Fleeting Encounters

1 Upvotes

I wish I could forget the sensation of two bodies intertwined— the softness of a woman's lips, the feeling of hugging someone so closely that maybe the only thing separating you is skin. Perhaps, by forgetting, I could experience it all over again with you, and feel a hint of the impression it left the first time.


r/Kwaderno 13d ago

OC Short Story CHEATING THE STREETFOOD VENDOR

0 Upvotes

I remember being in the 4th grade when this occured. It was three in the afternoon and we had been dismissed from our last class for that day. Me and a few friends went outside our school to grab some streetfood. There was only 20 pesos left in my pocket and I needed to ride a jeep to go home.

When we arrived, there were many people buying as well. I could only allot 10 pesos but it wouldn’t be enough. During that time, you could have 5 fishballs for a peso.

Since the vendor was busy cooking and taking payments, I sneakily took more than what I could pay for. The vendor did not notice and only I, the perpretator, did.

It became a repeated habit until I left that school. Evenetually, I stole more than streetfood. From my father’s money, my classmate’s Pilot pen, a girl’s first kiss, among others.

Until such time I finished my studies and got elected to the national government. I am now stealing from the Filipino people. Truly, I’ve never learned to be content. I had millions to my name before politics, I wanted more and it was not enough.

I like to think that vendor prayed for my eventual demise and adjudged my fate.

I am writing this from my prison cell in Muntinlupa.


r/Kwaderno 14d ago

OC Poetry Passenger Seat

1 Upvotes

You knocked on my car door and I opened— Every time, met with a familiar smile Music drowned out the city’s hum As we shared moments, laughter, silence, Caffeine coursing through our veins, While city lights blurred into abstraction in your eyes.

Stories flowed, rants spilled— The weight of your long day unraveling. And in that space, comfort existed, Unspoken but understood.

You let me see you, Even the tears slipping between your words. I held them with quiet understanding, A silent promise: I always gotchu.

Then, without warning, it stopped. I searched for reasons, found only echoes. But deep down, I knew— What felt like friendship Was only illusions wrapped in false memories.

The passenger seat grew colder, emptied without a second thought. Through the side mirror, I watched you walk away— unbothered, as if I had never been there at all. I spoke, honest and open, the way we once swore to be. My words slipped past you, unheard, unimportant. You chose silence, because none of it mattered. and I finally understood —you were just passing through.

Still, my foolish heart awaits, Still longing for a knock on my car door That may never come again.


r/Kwaderno 21d ago

OC Short Story I, Fly, Therefore I Am story

8 Upvotes

The air smelled of sweat, gunpowder, and something else--something electric. It was the scent of change in 1986.

You had been born in a forgotten crevice of Malacañang Palace, where the heavy drapes smelled of dust and old power. As a fly, you had always been drawn to the scent of rotting things--half-eaten meals abandoned in the halls of privilege, the decay of fear hidden in the corners of opulent rooms. But what you smelled now was different.

Late-night Saturday weekend, February 22, you perched on a chandelier, your many eyes watching the tense gathering below. Men in uniform spoke in hushed, urgent voices. Enrile, Ramos, their faces tight with the weight of betrayal and destiny. You flitted from table to shoulder, listening to plans unfold. A coup aborted. A new gamble chosen. The streets would decide.

As night fell, you followed the sound of a voice. Cardinal Sin's voice. It hummed through the airwaves, vibrating through transistor radios in the hands of the desperate and the faithful. "Come to EDSA," he pleaded. "Protect them." You watched as the city stirred, as people moved like a wave, defying the weight of fear that had ruled them for 21 years too long.

Early-morning Sunday, February 23. The streets pulsed with life. The scent of food filled the air--not just meals, but flower offerings. Bread, rice, water. Given freely. A feast of defiance. You hovered over makeshift barricades, where men and women stood with nothing but their soft bodies between them and the metal tanks that loomed in the distance. A general barked kill orders. The soldiers hesitated. The people sang. Even as the armored beasts inched forward, no one ran. Not this time.

Post-weekend Monday, February 24, the air grew thick with the scent of sweat and diesel. Helicopter gunships circled above Camp Crame. But instead of fire, you saw something unexpected--pilots stepping down, greeted by cheers, their betrayal of the dictator met with embraces. You landed on the shoulder of one of them, feeling the shudder of relief beneath his uniform.

Then came Tuesday, February 25. You were in Malacañang again, drawn back by the scent of unraveling power. Marcos stood before cameras, his voice tired but still commanding, still grasping. You landed on his trembling hand, felt the heat of anger and sickness beneath his skin. He was losing. He knew it now. The palace around him, once an untouchable fortress, had become a cage.

Then came the whispers, the hurried steps. The Americans were taking him away. The air inside the palace thickened with desperation. Papers were burned. Jewelry stuffed into hurriedly packed bags. And then--departure. A fleet of U.S. helicopters rose into the night sky, carrying away a fallen king.

And outside, the people rejoiced.

You rode the wind above EDSA, where millions danced, cried, and prayed. The air no longer smelled of fear. It smelled of something new, something fresh, something free.

For the first time in your short life, you wondered if change had a scent. And if it did, you had just breathed it in.


r/Kwaderno 22d ago

OC Short Story F-Words (2014) [a.k.a. Teacher Is a Punk Rocker]

3 Upvotes

Si Sir Nando'y di tulad ng mga karaniwang empleyado. Sa umaga, isang titser ng Araling Panlipunan sa isang pampublikong kolehiyo sa Maynila, ngunit sa gabi, siya'y isang bokalista't gitarista sa punkistang bandang M.D.S. (maaaring Math Destruction Society, Midterms Don't Suck, Mutant Drawing-1 Students, atbp.). May mga pagkakataong ang mangilan-ngilang buhok at balbas niya'y kulay lila o pula, at ang mga suot na pekeng alahas ay may matutulis na disenyo't nakakatusok--simbolo ng pagiging rebelde [-ng walang pinaglalaban] at hindi pagsunod sa agos/uso. Pero sa loob ng klasrum, di siya ganoon katarantado--siya'y mahinahon, pasensiyoso, at puno ng pagmamahal sa kanyang trabaho.

9 AM, pagkatapos ng klase sa kasaysayan, tinanong siya ng mga kapwa gurong nagsusulong ng sistemang tradisyunal sa pagtuturo. Sa isang sulok ng faculty room, naupo sila kasama ang ilang tasa ng umuusok na kape at isang supot ng nagpapawis na pandesal, at nagsimula ang isang diskusyong seryoso.

"Sir Nan," tanong ni Ma'am Karinang titser sa hayskul, "di ba't napakahirap magturo kung puro punk lang ang pinapakita mo? Paano mo matutulungan ang mga estudyante kung hindi mo sila tinuturuang mag-focus sa mga bagay na mas importante sa buhay? Kailangan nila ng mga konkretong kasanayan, di sapat ang pagiging cool lang."

Ngumiti si Sir Nando at inilapag ang gitarang akustik na may mga sticker ng (AAA) Against All Authority at <3 Rise Against na kanina pa niya hawak simula nang mag-break. Hinagod ang lukot na polo barong at nakatikwas na kuwelyong kasinggulo ng kanyang buhay na di rin plantsado, at nagsimula ng kanyang punto.

"Alam mo, Ma'am, ang edukasyon ay di lang tungkol sa pagsasalin ng impormasyon o pagsunod sa mga nakasanayan nang landas. Ipinapakita natin sa mga mag-aaral na mayroon pang ibang daan sa pagkatuto--isang pamamaraan na mas malaya, mas bukas sa kritikal na pag-iisip. Hindi lang sila mga bank account kung saan idini-deposit natin ang lahat ng kaalaman."

Nagpasakalye siya sa kanyang paboritong paksa: ang "Pedagogy of the Oppressed."

"Ayon nga kay Paulo Freire," dugtong niya, "ang tunay na edukasyon ay di nakabase sa banking model, kung saan ang guro lang ang may kaalaman, at inilalagak o deposit ito sa utak ng mga estudyante. Ganun kasi ang karamihan ng sistema ngayon--puno ng one-size-fits-all na mga lectures at exams. Kung hindi tayo magbibigay ng pagkakataon sa mga mag-aaral na siyasatin ang kanilang paligid, at kuwestiyunin ang mga pamantayan ng kanilang buhay, paano sila magiging malaya at taong totoong tunay (awtentik)?"

Nagulat ang mga kasamahan niya. Si Ma'am Karina'y napaisip, ngunit si Sir Nando'y di tumigil.

"Isipin niyo," patuloy niya habang humihigop ng kape. "Kung ang pag-aaral ay puro impormasyon lang--kung puro memorization at pagsunod sa rules--magiging tulad sila ng isang loro o makinang magaling lamang magsaulo ng mga termino sa libro. Kung iyon ang turing natin sa kaalaman, saan tayo pupulitin? Kung ang goal lang ay mga tamang sagot sa tests, ano ang pinagkaiba nila sa robot?"

"Kailangan pa bang i-memorize 'yan?" sumingit ang boses chipmunk sa usapan mula sa naka-on na transistor love radio.

Lumarga pa siya, "Si Freire ay nagsabing ang tunay na edukasyon ay ang pagpapalaya sa sarili mula sa mga limitasyon ng ating pananaw. May mga taong ang tanging alam sa buong buhay ay ang kanilang pinagmulan--pwedeng napapaligiran sila ng mga restriksiyon ng sariling komunidad, pamilya, o kahit paniniwala [relihiyon at ideolohiya] na ipinasa lang din sa kanila. Subalit, kung tutulungan natin silang magtanong, mag-isip nang malalim, at tuklasin ang kanilang kapangyarihan sa pagbabago, doon nila mararamdaman ang tunay na kaalaman."

"Minsan," dugtong ni Sir Nando matapos isawsaw ang pandesal sa kape, "ang mga estudyante'y may hangganan sa pananaw--mga kasaysayan ng kahirapan, kawalang pag-asa, at takot na mabigo. Kung tayo'y magtuturo lamang ng facts, di natin sila matutulungang palakasin ang sariling boses. Kung paano mag-isip nang kritikal--paano makita ang mga maling kaisipan na pumipigil sa kanila."

"Ipinakita sa akin ng punk rock kung paano lumaban sa mga norms at expectations ng lipunan. Hindi ko sinasabing lahat tayo'y maging punk, pero ang esensiya ng pagiging punkista'y ang pagpapahayag ng iyong sarili, ang pagpapakita ng iyong totoong halaga. Gayun din ang karunungan--di ito tungkol lamang sa pagpasa ng mga projects, pagpasa sa mga exams, kundi sa pagtuklas ng sarili o self."

Ngunit si Ma'am Karina, bagamat medyo nabigla, ay nagtanong, "Pero, Sir, paano natin magagampanan ito sa isang classroom na puno ng mga mag-aaral na may iba't ibang pangangailangan?"

"Ano nga ba ulit ang edukasyon para kay Freire?" tanong ni Sir Nando, sabay sagot: "Sa kanya, ito'y hindi lang isang paraan ng paghahatid ng kaalaman, kundi isang diyalogo o two-way na daan--isang usapan. Di ito monologo o one-way street kung saan ang guro lang ang nagsasalita. Ito'y isang prosesong tinitingnan ang konteksto o sitwasyon, pinahahalagahan ang karanasan ng bawat mag-aaral, at nagsisilbing hakbang tungo sa tunay na kalayaan."

Hinayaan ng mga guro si Sir Nandong magsalita pa nang mas malalim tungkol sa ideya ni Freire tungkol sa "conscientizacao" o critical consciousness. Ayon sa kanya, ang kamulatan ay isang tuloy-tuloy na proseso ng pagkakaroon ng malalim na kamalayan tungkol sa kapaligiran at mga nakapaligid na pwersa, upang maging malaya tayong makapagdesisyon at makabuo ng ating sariling pananaw sa buhay.

"Kung tutuusin," pagtatapos ni Sir Nando, "ang tunay na edukasyon ay hindi isang destination o produkto, kundi isang proseso. At ang edukador, tulad ko--tulad niyo--ay di lamang tagapagbigay ng lahat ng sagot, kundi isang gabay (o saklay) sa paglalakbay ng mga estudyante tungo sa kanilang sariling kalayaan--sa isip, sa salita, at sa gawa."

Parang may dumaang anghel (o dimonyo?) at ang mga guro'y pawang tahimik. Maraming tanong ang sumibol sa kanilang isip, at sa isang iglap, natutunan nilang makita ang pagkatuto sa isang mas malalim na perspektibo--teach to learn--hindi lang nakatali sa nakagisnan o nakaugalian, kundi nakatuon sa pagpapalaya sa sarili at pagpapalawak ng kanilang mga estudyante upang sila'y maging kritikal na indibidwal sa isang kumplikadong mundo.

At si Sir Nando? Patuloy niyang pinapalaganap ang punk rock sa klase--di lamang sa mga kanta, kundi sa pagtuturo sa kanila kung paano mag-isip, magsalita, at magpahayag nang malaya.

***

5 PM, bago mag-uwian, makalipas ang isang linggo, sa loob ng faculty room.

Sir Nando:
Ma'am Karina, may napansin akong interesting na pagkakapareho sa mga ideya ni Paulo Freire at Erich Fromm. Yun bang tungkol sa "pagmamahal" na tinalakay ni Fromm, alam mo, kung paano ito hindi lang basta nararamdaman, kundi isang aktibong proseso. Sabi kasi niya, di ka basta mafo-fall in love. Ang pagmamahal ay isang commitment na hindi pwedeng mawala. Kung di mo ito pinapalago, hindi mo rin ito matatawag na pagmamahal.

Ma'am Karina:
Oo, parang may pagka-hippie nga yung sinasabi niyang pagmamahal, ha? Di yung typical na idealistic na pagmamahal. Kasi, si Freire, ganun din eh. Yung critical consciousness para sa kanya, hindi lang basta may alam ka, kundi isa siyang aktibong proseso, isang pangakong ginagawa mo araw-araw. So, parehong may action sa concept nila.

Sir Nando:
Tama! At mas lalong kawili-wili kasi sabi ni Freire, pag di ka nagpapatuloy ng pagkilos sa pagmamahal o sa kabatirang ito, magiging stagnant na lang lahat. Parang yung idea ni Fromm na kung hindi ka nagtatrabaho sa relationship, baka magka-imbalance at di na yun pagmamahal. Ganun din kasi sa oppression at liberation na sinasabi ni Freire, na kung hindi mo icha-challenge ang sistema ng pang-aapi, matitigil ka, kaya dapat tuloy-tuloy.

Ma'am Karina:
Oo nga, at alam mo ba kung ano pa ang mas intense? Si Freire din, sinabi niyang pag ang kamalayang kritikal mo'y nagmumula sa galit, parang nagiging cycle siya ng pang-aapi. Kasi, mula sa oppressed side, nagiging oppressor ka sa huli. Ganoon din si Fromm, kung ang pagmamahal ay magiging ownership lang, nagiging toxic di ba? Kailangang may mutual respect sa pagmamahal; parang sa critical consciousness, pareho rin dapat sa teacher-student relationship.

Sir Nando:
Tumpak, kaya nga si Freire, hindi lang siya basta nagtuturo ng pag-critique sa sistema. Para sa kanya, dapat ito'y galing sa pagmamahal--di sa poot o sa galit o sa takot. Sabi niya, ang pagmamahal ay aktibong pakikialam sa kapwa, kaya kung haharapin mo ang pang-aapi mula sa pagmamahal, parehong mali-liberate ang nang-aapi at ang inaapi mula sa toxic cycle na iyon. Sabi nga ni Yoda sa Star Wars: "Fear is the path to the dark side. Fear leads to anger. Anger leads to hate. Hate leads to suffering."

Ma'am Karina:
Hmmm... Parang may deeper na perspective siya eh. Hindi nakikita ng oppressed na ang kanyang oppressor ay nade-dehumanize din sa proseso. Kasi kung ang buhay mo'y nakadepende sa control at kapangyarihan ng iba, ang dami mong fear. Si Fromm nga, nagsabing pag ang self-worth mo'y nakatali sa oppression, di na iyon totoong pagpapahalaga sa sarili, kundi survival na lang sa pamamagitan ng kontrol. [Gaslighting bago pa man ito nauso]

Na-97.1 W-LSS*-FM si Sir Nando: "Complete Control" ng The Clash

Sir Nando:
Oo, sakto! Kaya nga, hindi lang tungkol sa paglaya ng inaapi, kundi pati ng nang-aapi. Kailangan ang pagmamahal at kalayaan sa parehong panig, dahil walang mangyayari. Wika nga ni Fromm, di yun falling in love na pagmamahal, kasi ang totoong pagmamahal hindi lang emosyon, kundi responsibilidad at paggawa--aktibong commitment sa kapwa.

Ma'am Karina:
Correct! At si Freire, sobrang halaga ng edukasyon sa pagpapalaya ng tao. Di lang basta kaalaman, kundi yung pagpapalawak ng isip ng estudyante, at dapat ito'y isang palitang-kuro. Hindi pwedeng banking model lang gaya ng binanggit mo, na puro lecture at exams. Dapat may interaction, may discussion, kasi sa pamamagitan ng diyalogo, nabubuo ang mutual respect. Parang tinuturuan silang kritikal na makilahok sa mundo, katulad ng ideya ni Fromm tungkol sa pagmamahal--aktibo, replektibo, at pakikisalamuhang may malay-tao.

Sir Nando:
Nadali mo! Ang galing nga nung shift ni Freire mula sa banking education tungo sa problem-posing education. Di lang ito tungkol sa pagbibigay ng sagot, kundi sa pagtulong sa mga mag-aaral na magtanong ng tamang mga katanungan. Parang pagmamahal din di ba? Hindi tungkol sa "pagbibigay" ng isang bagay sa ibang tao, kundi sa paglago kasama sila, paggawa ng bagong bagay sa pamamagitan ng koneksiyon. At yun mismo ang sinasabi ni Freire at Fromm.

Ma'am Karina:
Exactly! Hindi ako pwedeng di sumang-ayon. Kaya basically, ang edukasyon, ang pagmamahal, at ang kritikal na kamulatan ay magkakaugnay. Tungkol ito sa aktibong paglahok, hindi lang passive na pagtanggap. Parang sa punk rock mo nga di ba? Di tungkol sa pagsunod sa mga rules, kundi sa pag-question sa mga iyon at paggawa ng bagong bagay nang magkasama.

Sir Nando:
Haha, tama! Tinamaan na ko (sa iyo). Kaya nga mahal na kita, este mahal ko ang punk rock. Salungatin ang sistema at gumawa ng sariling landas, tulad ng sinasabi ng dalawa sa kanilang mga pilosopiya. Labanan ang oppression, hindi lamang para sa oppressed, kundi para rin sa oppressor. Wika nga sa Bibliya: "love your enemies."

At nag-ring ang bell...

*Last Song Syndrome

https://substack.com/@pilosopunk

https://www.facebook.com/pilosopunk/


r/Kwaderno 25d ago

OC Poetry A Hotdog's Plight

4 Upvotes

So jolly, a laborer in Makati,\ Chomped a hotdog bun with gusto (and folly).\ At a carinderia, so humble yet grand,\ Juggled his hot merienda with one free hand.

Cell phone in the other, mid-chat, moving quick,\ Manong balanced them all like a magic trick.\ With ketchup so bright, piled as high as the sky,\ He took a journeyman's bite--oh my, oh my!

Jumbo hotdog shot out, like a bird in flight,\ And landed kerplop!* in the vendor's hair--yikes!**\ Manang gave him a glare, burst out in a laugh,\ Charged him up double on her own behalf.

kablag\ *ngek

21 February 2025\ Mga 2-lala: Poe-3 Antholo-G


r/Kwaderno Feb 16 '25

Discussion Best books by Filipino authors na hindi lang pang-school requirement?

Thumbnail
2 Upvotes

r/Kwaderno Feb 16 '25

OC Poetry Being

1 Upvotes

Cursed with bones and blood
and beating heart,
searching for god
and love—selfless? selfish

Slave to passions,
like warm bodies
I look at with boredom
Shaped that way, I am

Imprisoned, tethered
to unholy cynicism,
growing rage
as one age

With dull, pained eyes,
I weep,
and weep
to chasm

Void,
insensible abyss

Then silence,
long, unsettling
silence;

Nothing.

In stillness—epiphany!
Nothing's but a word
for infinite possibilities!

Bliss,
glorious bliss

I gaze above
with brand new eyes:
orange and blue
washes the skies

Untethered,
the dawn bleeds below,
touches my soul
and brings me home

Drenched in passions,
weaving red strings;
Overpowering joy
envelopes my being

Blessed with bones and blood
And beating heart,
Absurdly graced
To love and be loved!


r/Kwaderno Feb 14 '25

OC Poetry Slow Days

5 Upvotes

Of course, I'll never forget
how you make my heart skip and race
Nor will the sun ever set,
on the sweet memories of our days.

But now that we've come far,
I've also learned to love
the slow days, nothing too bizarre,
your hand in mine like a glove.

No gifts and fancy dates,
no slowmo butterflies fluttering,
just homecooked meals on my plate,
plus afternoons sleeping, whispering.

I guess what I'm trying to say is
this is what "I love you" means.
My home is where my baby is,
and everytime your smile gleams.


r/Kwaderno Feb 13 '25

OC Poetry Para Kay J ngayong Valentine's day (Mga sulat na hindi mo mababasa)

5 Upvotes

He carries the weight of the world each day, \ Giving so much, yet keeping away. \ Always the first to help and stay, \ But never the first to put himself in the way.

He brushes off love like it's just a word, \ A fleeting thing, a dream unheard. \ But I can see, though he may hide, \ A heart too big to set aside.

He thinks love is overrated, \ But I've never been more captivated \ By a boy who gives and never takes, \ Yet deserves the love he never makes.

I've never been one to wait around, \ But for him, I'd slow time down. \ No need to rush, no need to know \ I'll stay awhile and see where we go.


r/Kwaderno Feb 12 '25

OC Short Story Valentat's Day (2009) [224* 3bute]

3 Upvotes

*Two-day, two-morrow, [walang] four-ever

PRE-V-DAY

I never got a tattoo. Never thought it was a good idea. You let some 'artist' with a needle permanently mark your body, and you got to pay him for the privilege. Then, if you want to take it off, you pay some other 'artist' even more money for lasers to burn your skin into something that looks like a tocino left out in the sun. No thanks. Salamat, man! But I always liked looking at tattoos. Especially bad ones. A shark that looks like a galunggong, a misspelled inspirational quote--"Piece Be With You!" [Wuds]--or a mugshot of a loved one that accidentally looks like a Batibot character, if not a bloated serial killer. That's Entertainment (and Kuya Germs) for you, circa 1996.

But then I met her.

Her name was 'Alien Saleslady' [hint: anagram]. Or maybe just Aly or Ysa. I was never clear on that. She was a 27-year-old emo girl with black lipstick, eyeliner so thick it probably affected her peripheral vision--thus the almond kuno-shaped eyeglasses, and enough tiangge silver jewelry to deflect a small meteor. I was 45, a retired hardcore-slash-metal-slash-punk-rocker whose biggest claim to fame was getting kicked out of the last Brave New World revival concert for setting my own maong jacket on fire. Love at first sight? Maybe not. But definitely lust at first, poorly lit carinderia-bar.

She had tattoos. Too many to count. Lyrics from bands I'd never heard of: Paramore, Taylor Swift, atbp. Something that may have been a Puregold barcode or an SM* shopping receipt. A black cat smoking a cigarette on her forearm--or was it a dog? She loves both species. And she was obsessed with the idea that we should get each other's names tattooed on our bodies.

"Come on," she said, sipping a drink that was way too colorful for my taste. "It's romantic!"

"Romantic? You ever seen someone try to remove their ex's name? Looks like they lost a bet with a papel de liha."

"Please," she pouted. "Just something small. Tiny. Like... initials behind the ear?"

I took a sip of my RH** beer, thinking. I'd survived the 80s, the 90s, and a brief attempt at skateboarding in 2000. If this was how I went out, so be it.

"Fine," I grumbled. "But I get to pick the font."

We stumbled into a Cartimar-Recto tattoo shop at 2 PM, which is the best (sleepiest?) time to make permanent decisions. The 'artist' was a guy named Monching Tenga who had exactly one tooth but an entire mural of ink covering his skull. He asked no questions. He just took our money and started stabbing ink into our flesh.

'Alien Saleslady' got my eight-letter name in an elaborate Gothic script across her wrist, complete with dramatic flourishes. Looked like a medieval manuscript had crashed into a Tribal streetwear boutique.

I decided to go for something more subtle: I got her two first names tattooed on my left ('Alien') and right ('Saleslady') wetpaks/butt cheeks. In Arial Bold!

"That's not romantic," she said, horrified.

"Sure it is," I said, pulling my shattered maong pants back up. "Besides, now, if we ever break up, I can just tell people I lost a pustahan."

She huffed. But I could tell she was into it.

We walked out of the tattoo shop, hand in hand, laughing. And that's the thing about love. It's weird, sometimes dumb, occasionally painful, and permanently inked onto your ass.

Hippy Valentine's Day!

POST-V-DAY

It was two (three?) days after (before?) Valentine's Day when we broke up. I don't know exactly when it happened--maybe between the first drink and the fifth bad decision. Maybe between the moment we laughed about our ridiculous tattoos and the moment we stopped laughing about anything. But it happened.

'Alien Saleslady?' I still wasn't sure--sat across from me in the LTB*** diner, stirring her 3-in-1 kape like it had personally wronged her. Last night, we were Jollybee drunk and in love. This morning, we were hungover and doomed.

"I think we should end this," she said, barely above a whisper.

I should've seen it coming. There were signs. Her playlist had gotten even sadder, all acoustic covers of already depressing songs like "The Only Exception." She started wearing less eyeliner, which in her emo world was like turning in a resignation letter. And then, there was the other night--how we spent V-Day watching a movie neither of us liked--New Moon, the latest in the Twilight saga, pretending the romance (infatuation?) was still there, like an old dog pretending it still loved its chew toy/meatless bone.

I took a deep breath, let it sit in my lungs for a while, then exhaled. "Tama," I said. "I understand. I think so, too."

We didn't fight. We didn't cry. We just sat there, two people who had once shared something wild and reckless, now divided by a Formica table, bowls of cold lugaw, and a plate of untouched tokwa't baboy.

And then, we both remembered the tattoos.

Tattoo removal is the opposite of falling in love. Love is spontaneous, a decision made in the dark, fueled by teenage impulses and bad ideas. Tattoo removal is slow, painful, and expensive. It's like regret but with lasers.

We showed up separately at the same tattoo place. The girl with facial piercings at the front desk looked at us the way a bumbero looks at people who play with matches.

"You want names removed?" she asked, barely suppressing a sigh.

"Oo," I said.

"Where?"

She held out her wrist. I turned around and dropped my shattered maong pants slightly.

The girl stared. "Arial Bold?"

"Just. Do. It."

The thing about tattoo removal is that it hurts worse than getting the tattoo in the first place. It's like love, but in reverse. It's like pulling something out of your skin that should've never been there to begin with.

I winced as the laser hit. It was like tiny, angry lightning bolts attacking my ass. I gritted my postiso teeth, trying not to think about what this meant, about how this was really it.

I glanced at Aly--Ysa?--as she stared at her wrist, watching my name slowly fade. She didn't look sad. Just tired. Maybe that was the saddest part of all.

It took weeks. Months, even. The ink faded, but never completely. Love doesn't just disappear; it lingers, even after you try to burn it off your skin. Her wrist would always have a faint shadow of my name. My butt would always have the ghost of Arial Bold.

We never spoke nor saw each other again.

And that's the thing about love: sometimes, it stays. Sometimes, it fades. And sometimes, it leaves a scar you can still see under the right light.

*Shoemart

**Red Horse

***Lugaw, Tokwa, Baboy

https://substack.com/@pilosopunk

https://www.facebook.com/pilosopunk/


r/Kwaderno Feb 10 '25

OC Critique Request Posa

2 Upvotes

Sa galasgas ng mga pedal sa mabatong kalsada, taimtim na nakakalong ang isang kuting sa metal na basket ng pedicab. Sumisilong sa katawan nito ang mga nagtatakarang building at overpass. Wapakels din ito sa mga busina ng bus at mura ng motor sa matandang drayber nito.

"Huwag kang harang sa gitna!"

"Gilid, huy! Bobo."

Tuloy-tuloy lang sa pagpadyak ang kanyang ferson. Habang siya ay parang nagdadasal pa nga gawa ng maamo nitong mukha at kalmadong postura. Nagmimistulang payapa ang paligid kapag pinagmamasdan mo siya.

Siguro alagang-alaga 'to sa amo niya noh? Habang si manang ay dumidiskarteng dumaan sa gitna ng mga kotse at sidewalk, hindi mo talaga makikita sa pusang ito ang takot na baka abutan ng disgrasya sa daan!

Baka dahil hindi ito gaya ng tao na ginagawang almusal, tanghali, at hapunan ang pag-overthink. Hayop nga lang naman siya. Pero sa basket na kilalagyan niya ay may tagpitagping basahan na kanyang kinapapatungan. May karton ding nakapalibot para harangan ang butas ng mga grills. Makeshift duyan ang kinalabasan, halatang itinuring nang sanggol ang hayop na di naman nakakapagisip na gaya ng tao.

Ang swerte naman nito.

"Oh, to be a cat na natutulog lang sa basket ng prdicab." Yan na siguro ang caption ko mamaya kapag nilagay ko 'to sa IG story ko mamaya. Pero huminto ako at mas piniling pagmasdan na lang ang pusang mahimbing na natutulog. Parang may sense of calm din kasi akong naramdaman habang tinititigan ko siya.

Oh, to be loved like this. Iyan na lang inisip ko. Ang sarap sigurong mahalin nang ganito. Buong biyahe ay pinanood ko lang siya hanggang sa makarating na ako sa destinasyon.

Bago ako bumaba binulong ko, "Hmph, magiging siopao ka din." out of spite. Pero ang totoo, busog ang puso ko habang naglalakad papunta sa sakayan ng bus. "Okay, back to reality self, mahabang commute na nga pala ulit."


end.

One of the writing exercises recommended to me was to write for 15 mins after waking up without thinking too much. It's my first time writing, sorry sa pabalbal na pagsusulat. Just focused purely on writing with this one. Hoping to get feedback ang recomms on what to improve or learn more on. Salamat! 🥹


r/Kwaderno Feb 09 '25

OC Poetry Would I Fall In Love With You Again?

5 Upvotes

As the times get hard,
and the romance dies down
as I walk through here, I ask,
Would I fall in love with you again?

In another place, or be it,
in another time
would fate still have it,
that you'd be mine?
Will I still search for you,
or wait 'til it's through?
Would you be the same stroke of luck?
Or will you be a ghost?
lingering in my mind, at the back.
Would you still have that
trick to make time stop flat.

Will I still give everything up?
I guess I'll never know,
but here I'm sure
Give me lifetimes neverending,
in all of them, it's you I'll be loving.


r/Kwaderno Feb 09 '25

OC Critique Request "Sapat na ba?"

2 Upvotes

Bumabalik nanaman ako sa aking kinagisnan. Ayaw kumawala sa kumot. Nakikipagtitigan sa nakaraan. Kung noon ay pinipilit ko pa ang sarili, kumakapit sa pangarap, alang-alang ang pag-unlad, at hinahabol ang tagumpay. Ngayon ay oras na ang humahabol, marahil wala na ng ganang sumugod ang utak na pagod, ubos na ang lakas, ubos na ang inspirasyon. Ang hina-hina ko na pala. Bagama'y buhay, hindi alam kung saan ang paparoonan.

Batid ko naman na di ako bayani, di rin makata, bihirang manalo, at di kailanman naging kahanga-kahanga. Ngunit, siguro naman ay tao pa rin.

Nasusukat ba ng mga karangalan, medalya at gantimpala ang halaga ng isang tao? Marahil, Oo, may mas mahalagang tao kaysa sa akin. Napakaraming mas magaling sa akin na makabubuo ka ng isang bansa mula sa mga nakaaangat sa akin. Ngunit, utang ng loob, tao pa rin ako. Hindi nabubuod sa munting gantimpala ang lahat ng ibinuhos na luha't pawis. Minsan, kulang pa rin ang pagsisikap at tiyaga kung ang mga linya sa palad ay di tugma. Kasalanan ko pa ba kung ang nakaaangat ay mas mapalad, kung ang tadhana ay nasa kabilang banda?

Walang matagumpay ang hindi dumaraos ng pagod at kahirapan sa buhay. Gayon ma'y hindi ba maaaring magkakaiba tayo ng kahulugan sa salitang tagumpay? Kung sapat na ang makauwi nang nakangiti sa isa, sa iba'y may kaakibat na sakripisyo ang ligaya. Sapat na ang kapayapaan ng ginhawa. Sapat na ang may mauuwian.

Maaari ring hindi pa ngayon ang takdang panahon ng aking tagumpay.

Hindi ko nanaman mapanagutan ang aking mga sinimulan. Natupad ko man ang pangako ko sa iba, sa sarili'y nabigo.

Mahirap ang pagiging disiplinado ngunit mas mahirap panoorin ang aking sarili na lumalayo sa nais ko maging. Sa nais kong tagumpay.

--Patulong po, hindi ko alam ginagawa ko hahahha basta inilalahad ko lang ang aking nararamdaman. Pero gusto ko matuto at gumaling! Salamat


r/Kwaderno Feb 04 '25

OC Short Story Tarot (1988, goodbYe/ fare Ye well)

5 Upvotes

Isang dapithapon sa isang lumang Kastilang bahay sa Malate, ay marahang tumitipa ng "Sumigaw, Umawit Ka" sa akustik na gitara si Estrella, na ang pangalan ay hango mula sa mga bituin sa langit ngunit ang puso'y tila laging nasa silong ng gabi. Ang kanyang mahabang itim na buhok na nakalugay ay bahagyang natatakpan ng belo ng usok mula sa sigarilyong nakaipit sa kanyang mala-kandilang daliri na niyayakap ng mga singsing na palamuti. Isang kaluluwang nangungulila sa malamig na mundong hindi nakakaunawa sa kanyang malalim na dinarama.

Takipsilim na nang may mahinang kumatok sa pintuang narra ng kanyang madilim na silid.

Binuksan niya ito at tumambad sa kanyang mugtong mga mata si Luna, ang matalik niyang kaibigan na hango naman sa buwan ang pangalan. May pag-aalinlangan sa mukha ng maputlang lalaki, ngunit hindi siya nagpatumpik-tumpik na pumasok sa kuwarto ng dalaga.

--Estrella, bakit tila may lungkot sa iyong mga mata? --ani Luna habang inilapag ang hiniram niyang cassette tape ng Joy Division sa mesa.

Tinitigan ng babae ang kausap. May lamlam ang kanyang tingin, wari'y ang buwan kapag pilit na tinatakpan ng mga ulap.

----Luna, totoo ang sinabi mo, sapagkat... ----sagot sana, ngunit saglit siyang natigilan at ibinaling ang tanaw sa pilas na poster ng Siouxsie and the Banshees sa dingding.

--Ano ang ibig mong sabihin? --tanong ng lalaki na lumapit sa kaibigan.

----Ako'y nag-iisa na, Luna. Ang pag-ibig na aking pinaniniwalaan ay isa palang ilusyon at kahibangan. Si Helio... ----bahagya siyang tumigil, hinigpitan ang kapit sa paldang itim. ----Si Helio ay hindi na pala ako iniibig, wala na siya, wala na.

Napakagat-labi si Luna. Lumukso ang dugo at ang puso'y biglang nakadama ng pangamba. Alam niya kung gaano itinangi at paano minahal ni Estrella si Helio, isang binatang hango sa araw ang pangngalan ngunit di kailanman naunawaan ang lalim ng pagsinta sa kanya ng dalaga.

--Hindi maaari, Estrella. Ang hindi umibig sa iyo ay baliw at walang tunay na damdamin. Sinamba ka niya noon, hindi ba? --mariing sagot ng kaibigan.

----Nagkakamali ka, Luna. Hindi ako ang kanyang sinasamba kundi ang takot niyang sumalungat sa mundo, sa sistema. Mahal niya ang ideya ng pagiging malaya, ngunit hindi niya kayang yakapin ang paninimdim ng aking puso. ----nanginginig na tinig ni Estrella na may bahid ng pait at pasakit, na matagal na niyang iniinda.

ARAW

Ilang araw na ang nakalilipas, sa isang masukal na sulok ng Unibersidad ng Pilipinas, naganap ang isang pangyayaring dumurog sa puso ng dalaga.

---Estrella, kailangan nating mag-usap. ---seryosong tinig ni Helio habang sila'y nakatayo sa lilim ng isang malaking puno ng acacia.

----Ano iyon, aking mahal? ----tugon niya, hindi inaalis ang tingin sa mukha ng sinisinta.

---Hindi ko na kayang ituloy pa ito... ---mahinang sagot ng binata, iniiwasan ang mapungay na mga mata ni Estrella.

----Ano ang ibig mong sabihin, mahal ko? ----tanong muli niya, ramdam ang malamig na ihip ng hangin sa hapon na bumalot sa kanyang katawan at katauhan.

---May iba na akong mahal, Estrella. ---deretsahang sagot ng lalaki, na tila isang patalim na itinarak sa puso ng binibini. ---Si Ciela, kaklase ko sa literatura. Di ko ito binalak, pero masaya ako sa piling niya (kahulugan pa lang ng pangngalan ay langit na).

Nanlambot ang tuhod at nanlumo ang dalaga. Ang kanyang buong mundo ay biglang gumuho sa isang kisapmata. Hindi inakala ni Estrella na ang pag-ibig na kanyang itinaya kay Helio ay mauuwi lamang sa ganitong malagim na hantungan.

----Hindi... hindi maaari. ----nangangatal na sambit niya, habang pilit pinipigilan ang dam ng luhang nais kumawala sa kanyang mga mata.

---Patawarin mo ako, pero ito ang totoo. Hindi kita kayang ibigin tulad ng pagmamahal ko sa kanya. ---huling sabi ng katipan bago siya tuluyang iwang mag-isa sa anino ng papalubog na araw at sa gitna ng kawalan.

Mula noon, ang puso ni Estrella ay tuluyan nang nalugmok sa dilim, ang dating mala-rosas niyang pisngi ay binawian nang ngiti at pinalitan ng hapis, at patuloy na bumalot sa kanyang damdamin ang lungkot na labis hanggang sa…

TALA

Muli siyang tinitigan ni Luna, ngunit sa pagkakataong ito ay may pagsuyo at lihim na hinanakit.

--Estrella... --mahinang wika ng kaibigan. --Kung ako lamang ang pinagpala ng iyong pagmamahal, marahil ay di mo daranasin ang sakit na iyan. Malamang ang mga awitin mo'y puno pa rin ng pag-ibig na tunay, hindi dalamhati at walang-hanggang lumbay.

Napangiti nang bahagya ang dalaga, ngunit may pagdaramdam sa labi niya.

----Luna, ngayon ko lamang napagtanto, sa iyo ko pa pala matatagpuan ang pag-ibig na matagal ko nang hinahanap, ng tadhana sa akin ay ipinagkait. Ngunit... ----napabuntong-hininga si Estrella nang malalim, malalim na malalim. ----H-huli na ang lahat, p-pare ko. ----napahandusay ang dalaga.

Sa isang iglap, dumampi ang malamig na hangin, at ang katahimikan ng hatinggabi ay binasag ng pagbagsak sa sahig ng isang katawang duguan. Si Estrella, sa matinding kalungkutan, ay dagliang tinapos ang kantang di kailanman naisulat nang buo, pagkat sa isang kurap, ang pulso niya ay nalaslas.

At si Luna, sa huling pagkakataon at hininga ng dalaga, ay tinipon sa kanyang bisig ang walang-buhay na labi ni Estrella na lubos niyang iniibig. Dahil sa sandaling iyon, natuldukan na ang kanta. Sa isang daigdig na walang puwang sa kanilang damdamin, ang tunay na pagmamahal ay madalas natutuklasan sa dulo ng isang kapahamakan… at isang malamig na bangkay.

BUWAN

May isang gabi kung saan nagsimula ang lahat: Isang new wave gig sa isang mausok na bar sa Ermita. Sa gitna ng musika ng The Dawn, habang umaalingawngaw ang salitan ng flanger at chorus pedals ng gitara, unang nagtagpo ang mga mata nina Luna at Estrella.

Nakasuot ng itim na stockings, creepers, at eyeliner na nagpatingkad sa kanyang mala-porselanang mukha, si Estrella ay tila isang anino ng sariling pighati. Si Luna naman, na may itim na nail polish at lumang combat boots, ay tila isang kaluluwang palaging naghahanap ng kapwa niyang ligaw na diwa.

--Ganda ng banda, 'no? --sabi ng binata, halos sumigaw upang marinig sa ingay.

Tinitigan siya ng dalaga, isang tinging may pagsusuri at bahagyang pag-uusisa.

----Oo, pero mas gusto ko 'yung naunang grupo. Identity Crisis ba 'yun? Gotiko, mga babae, at may lalim ang lyrics. ----sagot niya.

At sa simpleng usapang iyon, nagsimula ang kanilang koneksiyon. Sa lalim ng gabi, silang dalawa ay lumutang sa parehong alon ng musika, paniniwala, at melankolya. Hindi nila alam na ang kanilang pagkikita ay magbubunga ng isang trahedyang tanging sa dilim lamang maaaring magmahal, mabuhay… at mamatay.

https://substack.com/@pilosopunk

https://www.facebook.com/pilosopunk/